9: Ja? Ten, który trząsł się cały ze strachu?

Nie wiedziałem co się działo, kiedy nad ranem usłyszałem mój telefon. Otworzyłem oczy i spojrzałem przepraszająco na Johanna, który także się obudził. Widząc na wyświetlaczu imię siostry mojej ukochanej, serce zabiło mi kilkakrotnie szybciej. Ręce zaczęły mi się trząść i z trudnością odebrałem. To było coś z Liv, wiedziałem już o tym.

– Halo? – miałem zachrypnięty głos. Minęła chwilę, nim usłyszałem głos Maren.

– Daniel? Kiedy wracasz? – zapytała. – Liv…

– Co z nią? – zapytałem przerażony i kątem oka zauważyłem, że Forfang uważnie przysłuchuje się rozmowie.

– Jest w szpitalu, w ciężkim stanie. Wieczorem nie odbierałyśmy, bo już wtedy źle się czuła… Później było już tylko gorzej – usłyszałem, że płacze. – Przyjedź jak najszybciej, ona cię potrzebuje.

– Gdyby coś się działo, dasz mi znać?

– Oczywiście, do zobaczenia – rozłączyła się, a ja ukryłem twarz w dłoniach.

To nie działo się naprawdę, to nie mogło być prawdą! Miałem ochotę płakać. Dopiero odzyskałem moją ukochaną, a teraz znów było źle. To musiał być żart, jakiś głupi żart. Usłyszałem jak Johann wychodzi ze swojego łóżka i chwilę później usiadł obok mnie. Żadne z nas nie odzywało się przez jakiś czas.

– Co się stało? – zapytał, jakby bojąc się tego co mogłem mu powiedzieć. Podniosłem na niego wzrok.

– Jest w szpitalu – odpowiedziałem ledwo słyszalnie. – W ciężkim stanie. Boże, ona nie może… Nie dam rady – znów ukryłem twarz w dłoniach, czując, że zaraz nie wytrzymam, że wybuchnę płaczem.

– Wracaj do domu – odezwał się po kilku minutach. – Liv cię potrzebuje. Sama mi kiedyś powiedziała, że jesteś jej siłą.

Spojrzałem na niego ze zdziwieniem. Czy ona naprawdę tak powiedziała? Naprawdę tak uważała? Forfang poklepał moje ramię i wrócił do swojego łóżka, a ja musiałem wrócić.

*

Kiedy tylko wróciłem, od razu pognałem do szpitala. Serce łomotało mi niemal tak mocno, jak w dniu, w którym zapadła w śpiączkę. Nie chciałem powtórki, ale z drugiej strony lepiej, gdyby znów była w śpiączce niż… Nawet nie potrafię tego powiedzieć. Kiedy dowiedziałem się, w której sali leżała od razu tam pobiegłem. Pod drzwiami stała Maren, widocznie zdenerwowana, ale jak tu się nie denerwować?

– Cześć – przywitałem się, a blondynka spojrzała na mnie. – Co jest? Co z nią? Dlaczego tu stoisz? – zacząłem zasypywać ją pytaniami. Maren westchnęła, a ja przełknąłem ślinę. Nigdy nie bałem się aż tak.

– Jest źle – chlipnęła. – Serce tej dziewczyny nie współpracuje z organizmem Liv tak jak powinno. Organizm uważa je za intruza.

– Spokojnie – nie wierzyłem, że to powiedziałem. Ja? Ten, który trząsł się cały ze strachu? Przytuliłem Maren, dodając jej tym samym otuchy. – Będzie dobrze.

– Wierzysz w to? – odsunęła się ode mnie. Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć, bo czy naprawdę w to wierzyłem? Chciałem, ale…

– Wierzę – uśmiechnąłem się blado.

Nie wiem ile czasu minęło, ale kiedy wreszcie mogłem wejść do sali, poczułem okropny ucisk w klatce piersiowej. Bałem się o nią, znów. Wyglądała okropnie. Była jeszcze bledsza niż normalnie, a jej ramiona były posiniaczone od igieł. Widząc ją w takim stanie, zacząłem płakać. Było już tak dobrze, ale jedna chwila wszystko zniszczyła. Znów leżała w szpitalnym łóżku.

– Nie płacz – usłyszałem cichy głos i dopiero po dłuższej chwili zorientowałem się, że powiedziała to Liv. Spojrzałem na nią smutno i złapałem jej delikatną dłoń. – Proszę, Dani.

– Nie zostawiaj mnie – powiedziałem wręcz błagalnie.

– Jestem tu – złapała mnie za dłoń i uniosła kąciki ust. Widać było, że była zmęczona, ale starała się trzymać dzielnie. Zawsze była silna i walczyła do końca. Nie poddawała się i byłem szczęściarzem, że była moją dziewczyną. – Wygrałeś – z zamyślenia wyrwał mnie słaby głos Liv.

– Wygrałem dla ciebie – uśmiechnąłem się i pogładziłem ją po policzku. – Kocham cię.

– Ja ciebie też kocham – odpowiedziała.

– A teraz zaśnij, musisz odpoczywać – uniosłem kąciki ust, kiedy zrobiła niezadowoloną minę. Zamknęła jednak oczy, a ja złożyłem pocałunek na jej czole.

*

– Jak z nią? – usłyszałem pytanie z ust Forfanga, kiedy zadzwonił do mnie wieczorem. Też się o nią martwił. Oboje naprawdę się lubili i mogłem powiedzieć, że byli przyjaciółmi.

– Nie najlepiej, ale trzyma się dzielnie – powiedziałem, siadając na łóżko. – Alex jest bardzo zły?

– Powiedział, że rozumie, ale nie może pozwalać na to, żebyś wyjeżdżał kiedy chcesz. Mogłeś mu chociaż powiedzieć…

– Wiem – westchnąłem. – Ale to wszystko działo się tak szybko, musiałem przyjechać jak najszybciej. W końcu… Nie wiedziałem jak źle było. Potrzebowała mnie, nie tylko ona, jeśli miałbym być szczery. Maren też się ledwo trzyma. Przecież to takie niesprawiedliwe. Dlaczego, ktoś, kto stracił rodziców musi przechodzić jeszcze przez coś takiego? Ja czy ty, my jesteśmy szczęściarzami. Mam wszystko, a one… Cholera.

– Kenneth pytał o Liv – powiedział po dłuższej chwili. Już nawet nie miałem siły, żeby się złościć. – Mogę mu powiedzieć?

– Powiedz. Powiedz mu, że serce jego kuzynki nie pomogło.

– Wiem, że jesteś zły, ale przestań.

Miał rację. Musiałem przestać, ale co mogłem poradzić na to, że takie sytuacje mnie przerastają. Bałem się. Przecież, gdybym ją stracił… Odchodząc, zabrałaby mnie za sobą.

– Wiem – westchnąłem. – Powiedz mu. Jakby się coś działo, dam znać.

Już dawno opuściły mnie wszelkie siły. Strach paraliżował każdą komórkę mojego ciała, a ja nie byłem w stanie normalnie funkcjonować. Nie mogłem się na niczym skupić, chociaż robiłem wszystko, żeby przestać myśleć o tym co mogło się wydarzyć.

--

Hej! ;*

Po pierwsze to straszliwie przepraszam za nieobecność na Waszych blogach. Poprawię się już dziś, wiem, że u niektórych mam ze dwa rozdziały w plecy, ale przeczytam wszystko :)

Po drugie, jak na lato to okropna pogoda. Mam nadzieję, że w niedziele będzie lepiej, bo jadę na zawody motocross i mam nadzieję, że nie zachoruję. 

Po trzecie (spokojnie, ostatnie :D), dzisiaj przychodzę do Was z dziewiątym rozdziałem (krótkim niestety...), czyli przedostatnim. Za dwa tygodnie kończymy z Danielem i Liv. Czy tylko mi smutno z tego powodu? :C

Ściskam i do kolejnego. ;**