10: Jak miałem się uspokoić?! (ostatni)

Rano obudziło mnie pukanie do drzwi. Oczywiście w domu nie było nikogo, więc wyszedłem ze swojego pokoju i poszedłem otworzyć. Do środka niemal wbiegła zdenerwowana Celina. Spojrzałem na nią zaskoczony. Nigdy nie odwiedzała mnie o takiej porze. Właściwie nigdy mnie nie odwiedziła sama, zawsze był z nią Johann, którego tym razem nie było.

– Boże, Daniel – powiedziała łamiącym się głosem. W mojej głowie od razu zapaliła się czerwona lampka. Poczułem jak moje serce przyśpiesza, a w gardle poczułem wczorajszą kolację. – Dlaczego nie odbierałeś? Johi dzwonił do ciebie z milion razy.

– Może rozładował mi się telefon – odpowiedziałem i wzruszyłem ramionami. – Co się dzieje?

– Co się dzieje? – powtórzyła. – Musisz jechać do szpitala. Z Liv nie jest najlepiej – powiedziała cicho.

Już pięć minut później wsiadałem do samochodu. Przebrałem się szybciej niż zwykle, wiedziałem, że musiałem jak najszybciej znaleźć się w szpitalu. Być przy mojej Liv. Nie wiem jak szybko jechałem, prawdopodobnie przekroczyłem prędkość dwukrotnie, ale nie obchodziło mnie to.

Na szpitalnym korytarzu dostrzegłem Johanna, siedzącego przy płaczącej Maren. Serce łamało mi się na ten widok. Szybko podbiegłem do nich i zacząłem wypytywać o wszystko.

– Reanimują ją – wreszcie usłyszałem słowa z ust starszej z sióstr Nordveit. Miałem nadzieję, że się przesłyszałem. Oparłem się o ścianę i poczułem jak te cholerne łzy zbierają się w moich oczach. Musieli ją uratować, po prostu musieli. Nie przeżyłbym, gdyby się nie udało. Gdyby… Odeszła. Byłą całym moim światem, żyłem dla niej, skakałem dla niej…

– Dani? – obok mnie pojawił się Forfang.

– Zostaw mnie – burknąłem i usiadłem na podłodze, chowając twarz w dłoniach. – Nic nie mów.

– To… To się uda – starał się mnie pocieszać, ale chyba sam powoli tracił nadzieję. – Uratują ją.

– Jak długo to już trwa? – podniosłem wzrok i napotkałem puste tęczówki Maren.

– Czterdzieści minut – odpowiedziała, niemal niesłyszalnym głosem. Głośno załkałem. Nie mogłem jej stracić.

Wszystko działo się tak strasznie powoli. Kolejne minuty, w ciągu których cierpiałem, dłużyły się w nieskończoność. Moimi myślami byłem przy niej, nie mogło się to tak skończyć. Nie mogło.

Kiedy wreszcie zobaczyliśmy lekarza, podnieśliśmy się na równe nogi. Każde z nas oczekiwało tego, co miał do powiedzenia, a on, jak na złość, przez chwilę nic nie mówił, jedynie przyglądał się nam. Musieliśmy wyglądać paskudnie. Nie wiedziałem nawet ile czasu tak czekaliśmy.

– Bardzo mi przykro, nie udało nam się przywrócić akcji serca.

Wtedy cały mój świat się zawalił. Po raz kolejny. Teraz na zawsze.

Nie wytrzymałem i dałem upust moim emocjom. Z moich oczu zaczął lać się potok łez. Straciłem ją, straciłem i już nigdy nie zobaczę jej roześmianej twarzyczki. To było tak bardzo nie w porządku. Kiedy tak opadłem  na kolana i płakałem jak małe dziecko, poczułem jak Johann pojawił się obok mnie i zaczął mnie uspokajać.

Jak miałem się uspokoić?!

To przecież był koszmar. Odepchnąłem od siebie przyjaciela, chciałem być sam.

Nienawidzę cię, Liv! Dlaczego mnie opuściłaś? Powtarzałem to w kółko w myślach, kiedy zamknąłem się w swoim pokoju. Wiedziałem, że sobie nie poradzę bez niej.

*

Pogrzeb Liv. Jak to okropnie brzmiało.

Nigdy nawet nie myślałem, że coś takiego kiedyś będzie miało miejsce. Myślałem, że wspólnie dożyjemy sędziwych lat. Że wspólnie będziemy wychowywać nasze dzieci, a potem rozpieszczać wnuki.

Johann powiedział, żebym wszedł pierwszy do kaplicy, by się z nią pożegnać. Początkowo nawet nie miałem odwagi, żeby stawić się na pogrzebie, ale Liv miałaby mi za złe, gdybym nie pożegnał jej tak jak trzeba. Kiedy wszedłem do środka, poczułem ogromną gulę w gardle, a kiedy tylko zbliżyłem się do trumny wybuchłem płaczem. Ona naprawdę tam była, naprawdę odeszła. Nie potrafiłem do siebie przyjąć tej wiadomości, to było tak bolesne…

– Kochanie… – powiedziałem przez łzy i zacząłem delikatnie ją dotykać. Jej skóra była lodowata, ale kiedy spojrzałem na jej twarz, wyglądała jakby spała. – Tak bardzo cię kocham i przepraszam… Za wszystko co zrobiłem. Wiem, że zasługiwałaś na lepsze życie – mówiłem, nie zwracając uwagi na nic. – Bądź szczęśliwa – nachyliłem się nad nią i ucałowałem jej czoło. Ostatni raz.

*

Minął już rok, a ja wciąż nie potrafiłem pogodzić się z tym, że odeszła. Zostawiła mnie niepotrafiącego żyć bez niej. Nie potrafiłem już skakać bez niej. Straciłem całą motywację i siłę. Nie potrafiłem właściwie nic. Mój kontakt z Maren się urwał. Nie mogłem z nią rozmawiać, bo widziałem w niej Liv. Widziałem ją także w każdej dziewczynie, w kolegach, a nawet w własnej siostrze. Wciąż bolało i zdałem sobie sprawę, że nigdy nie przestanie.

Przestanie boleć jak do niej dołączę.

Znów pojechałem na cmentarz. Jeździłem tam zdecydowanie częściej niż powinienem, ale musiałem. Czułem tam jej obecność, tak jakby była tuż obok mnie, obejmując mnie i całując.

– Przyniosłem ci kwiaty – powiedziałem układając bukiet na grobie. – Tulipany, twoje ulubione. Tęsknię za tobą, wiesz? – poczułem łzy napływające do moich oczu. – Za twoim uśmiechem, obrażaniem mnie… Kurwa, Liv. Zabierz mnie do siebie, dłużej nie zniosę tego. Chcę być z tobą – padłem na kolana i spojrzałem przed siebie. Jedyne co widziałem to zamazany przez łzy nagrobek z napisem: Liv Nordveit 12.05.1995 r. – 11.02.2015 r.

Spędziłem w takiej pozycji jeszcze jakieś pół godziny. Czas nie miał dla mnie znaczenia, właściwie nic nie miało, odkąd odeszła. Kiedy wsiadłem do swojego samochodu, spojrzałem ostatni raz w stronę cmentarza. Jak zwykle po wizycie u Liv, byłem rozkojarzony. Dawałem jednak jako-tako radę prowadzić. Kiedy już byłem blisko domu, nagle włączyło się radio i usłyszałem piosenkę. Nie była to jednak zwykła piosenka, była to nasza piosenka. Spojrzałem na siedzenie pasażera i poczułem jej obecność. Była tam, siedziała obok mnie. Kiedy odwróciłem wzrok na drogę, poczułem silne uderzenie, a chwilę później była już tylko ciemność.

– Przyszłam po ciebie – usłyszałem w głowie głos Liv, a potem zobaczyłem ją. Uśmiechniętą z wyciągniętą w moją stronę dłonią. – Teraz będziemy na zawsze razem – złapałem za jej dłoń i uśmiechnąłem się.

Posłuchała mojej prośby. Zabrała mnie do siebie…

KONIEC

--
Cześć.
Trochę tu smutno, prawda?
Pisząc ten rozdział naprawdę kilka razy płakałam... Eh, nie wiem sama dlaczego.
Od początku tak to wszystko miało wyglądać, chociaż pisząc ósmy rozdział miałam ochotę wszystko zmienić. Pisząc ten... Właściwie początkowo w ogóle nie mogłam go napisać. Nie chciałam.
Czas pożegnać się z tą historią (która chyba był najbardziej popularną z wszystkich moich).
Czy jest coś co zapadło Wam w pamięci z tego opowiadania? Co w ogóle myślicie o nim? Dostarczyłam Wam normę unijną emocji? A może ją przekroczyłam? :D
Ciężko mi się żegnać z tą historią i z bohaterami, ale taka jest kolej rzeczy.
Dziękuję wszystkim, którzy to czytali. Tym komentującym i tym, którzy nigdy się nie ujawnili...
Dziękuję za wszystkie wyświetlenia i komentarze, które motywowały mnie do dalszej pracy.
Nie żegnam się jednak z Wami! Mam nadzieję, że będziecie ze mną na moim nowym blogu i będziecie mnie wspierać tak jak robiłyście to tutaj. Zapraszam: BĄDŹ-PRZY-MNIE-BLISKO
Ściskam i całuję ;** ♥