8: Co tu robił Kenneth?

Szedłem właśnie razem z Johannem do mieszkania Liv. Mieliśmy zamiar obejrzeć w trójkę jakiś film, Forfang pokłócił się z Celiną i nie miał co ze sobą zrobić. W ogóle często się kłócili, ale zawsze szybko się godzili. Dokładnie jak stare, dobre małżeństwo…

– O co tym razem poszło? – zapytałem, kiedy szliśmy już po schodach.

– O to co zawsze – odpowiedział. – O skarpetki – wybuchnąłem śmiechem. Może w końcu się nauczy, żeby nie rozwalać części swojej garderoby po podłodze.

– Przejdzie jej – powiedziałem i skierowaliśmy się pod drzwi do mieszkania Liv i Maren, z którego właśnie wybiegł Kenneth. Nie mieliśmy nawet szans, żeby zamienić z nim słowo. Zdziwiło mnie to, już sama obecność Gangnesa u mojej dziewczyny nie była normalna. Zresztą nie podobało mi się to. Zapukaliśmy i już chwilę później siedzieliśmy z Liv, którą widocznie coś trapiło. Objąłem ją ramieniem, a dziewczyna przymknęła powieki i przytuliła się do mnie.

– Co jest, słonko? – pocałowałem ją we włosy. – Co tu robił Kenneth? Coś ci zrobił? Powiedział? – pytałem, a blondynka spojrzała na mnie smutnym wzrokiem. – Liv, nie strasz mnie.

– Tylko proszę cię, wysłuchaj mnie do końca i nie przerywaj – złapała mnie za dłoń i spojrzała w oczy. Obawiałem się tego, co miała mi powiedzieć. Może Gangnes dobierał się do niej? Tfu, Tande, nawet tak nie myśl!

– Może ja was zostawię samych, co? – odezwał się Johann, o którego obecności zdążyłem już zapomnieć. Spojrzałem na blondynkę, a ta gestem dłoni pokazała mu, żeby został.

– Kenneth przyszedł dziś do mnie i… –  wzięła głęboki wdech. –  Na początku było wszystko w porządku, porozmawialiśmy jak zawsze, ale potem powiedział coś czego nie chciałam słyszeć. Nie chciałam o tym wiedzieć – pokiwała głową, a ja mocniej uścisnąłem jej dłoń. – Powiedział mi, że mnie kocha…

– Że co? – przerwałem, a Liv spojrzała na mnie karcącym wzrokiem. Wiedziałem, że Kennethowi podobała się Liv, ale wiałem nadzieję, że nic z tym nie zrobi. – Zabiję go!

– Uspokój się, proszę – poczułem szarpnięcie za rękę. – Daj mi dokończyć – westchnąłem i skinąłem głową. Próbowałem się uspokoi, chociaż było ciężko. Właściwie było to niewykonalne. – Powiedział mi, że mnie kocha i, że byłby dla mnie lepszy od ciebie, ale ja… Kocham ciebie, tylko ciebie. Nic nie czuję do Kennetha – przysunęła się do mnie i oparła głowę o moją klatkę piersiową, a ja ją objąłem.

– Na pewno? – szepnąłem, a Liv skinęła głową.

– Co mu powiedziałaś? – zapytał Johann. – Widzieliśmy jak wybiegł…

– Że nic do niego nie czuję i, że kocham Daniela i to się nie zmieni – powiedziała i się jeszcze mocniej przytuliła. – Oglądamy? – zwróciła się do Johanna, który od razu pokiwał głową z szerokim uśmiechem. Przez cały film, przytulałem Liv do siebie. Cieszyłem się, że wybrała mnie, że to ze mną chciała być. Że mnie kochała. To było najpiękniejsze uczucie w moim życiu. Miałem najcudowniejszą kobietę przy sobie. Doceniałem ją, doceniałem jej miłość. Czas, kiedy była w śpiączce i było wiele niewiadomych był najgorszym czasem mojego życia. Każdego dnia bałem się o nią, bałem się, czy wróci.

*

Było dobrze. Treningi znów szły jak trzeba, a trener wziął mnie na zawodu Pucharu Świata. Cieszyło mnie to ogromnie. Wracałem do miejsca, które należało do mnie, bo przecież zasługiwałem na to. Zasługiwałem by tam być.

Pożegnanie z Liv było ciężkie, ale oboje wiedzieliśmy, że tak musi być i przecież szybko wrócę. Znów będę przy niej i będę ją wspierał w tej walce o zdrowie i długie, szczęśliwe życie. I ona będzie mnie wspierała, będzie mi pomagała wrócić.

Na tych zawodach musiałem dać z siebie wszystko i uzyskać jak najlepszy rezultat. Dla niej. Dla Liv. Wrócić na szczyt i każde moje zwycięstwo czy nawet miejsce w pierwszej dziesiątce dedykować jej. Bez niej nie byłoby mnie tam. Nie zaszedłbym tak daleko.

– Cześć, słońce – rzuciłem się na hotelowe łóżko z telefonem przy uchu. – Już tęsknię. Co u ciebie? – zapytałem z uśmiechem. Dałbym wiele, żeby znów być przy niej.

– W porządku. Trochę smutno tu bez ciebie – odpowiedziała cicho. Od razu wiedziałem, że coś było nie tak. – Będę trzymała kciuki – uśmiech na mojej twarzy jeszcze bardziej się powiększył. Zawsze mnie wspierała i wiem, że gdyby tylko mogła, jeździłaby ze mną na każde zawody. – Jestem troszkę zmęczona. Nie obrazisz się, jak pójdę spać?

– Jasne, idź odpoczywaj. Jak tylko wrócę nadrobimy ten czas – zaśmiałem się. – Kocham cię, Liv. Pamiętaj o tym.

*

Coś definitywnie było nie tak. Nie odbierała telefonu, kiedy po konkursie do niej zadzwoniłem, żeby jej powiedzieć, że zwyciężyłem dla niej. Z każdą chwilą denerwowałem się coraz bardziej. Dzwoniłem do niej – nie odbierała. To samo było, kiedy próbowałem skontaktować się z Maren. W głowie krążyły mi najczarniejsze myśli, ale przecież nie musiało tak być. Mogły gdzieś wspólnie pójść, spędzać czas w swoim towarzystwie i zapomnieć o telefonach.

– Ogarnij się – do porządku przywołał mnie Johann, kiedy znów próbowałem się dodzwonić do dziewczyny. – Pewnie gdzieś wyszła. Oddzwoni – wywrócił oczami, a ja zmroziłem go wzrokiem.

– Jak dla mnie jest coś nie tak. Przecież już tak późno! – jęknąłem.

– Daj spokój, może już śpi. Zadzwonisz jutro – podszedł do mnie i poklepał mnie po ramieniu. – Wszystko będzie dobrze.

Westchnąłem i postanowiłem uwierzyć. Może naprawdę byłem nieco przewrażliwiony? Co miałoby się stać? Wszedłem do łóżka i zasnąłem z myślą o moim skarbie.

*

Siedziałem w kuchni w mieszkaniu Liv i Maren. Przyglądałem się mojej dziewczynie, która właśnie przyrządzała dla nas obiad. Śledziłem każdy jej ruch, każdy gest… Wstałem na równe nogi i podszedłem do niej, a później przytuliłem ją mocno.

– Dani? Zawsze będę przy tobie. Nawet jeśli nie będziesz mnie widział, zawsze będę. Bądź szczęśliwy, bo widok ciebie, uśmiechającego się jest najpiękniejszy. Kocham cię. Zawsze będę. – powiedziała i złożyła na moich ustach pocałunek. – Zawsze będę – powtórzyła i uśmiechając się, wtuliła się we mnie jeszcze bardziej.

--
Hej! (;
Uff, zdążyłam. jesteśmy coraz bliżej końca. Smutno mi.
Do kolejnego ;*
PS Nie muszę chyba pisać, że jestem dumna z naszych piłkarzy, nie? Zrobili coś, czego jeszcze niedawno nikt by się nie spodziewał. Całą moją miłość, moje wsparcie i dobrą energia chciałabym przekazać Łukaszowi Fabiańskiemu. Mój idol. Mój bohater. Cudowny człowiek i znakomity bramkarz. Dziękuję.