7: Musisz się nade mną znęcać?

Już dawno nie było tak dobrze. Liv wyszła ze szpitala i czuła się świetnie, a ja walczyłem o powrót do kadry A. Skoki szły mi chyba nawet lepiej niż przed „tym wszystkim”. Sprawa z Kennethem ucichła, a sam skoczek chyba już pogodził się z odejściem kuzynki. Nie byliśmy jakimiś wielkimi przyjaciółmi, ale nie przeszkadzała już mi jego obecność. W każdym razie nie w takim stopniu co wcześniej. Niemal każdą wolną chwilę spędzałem z dziewczyną, chciałem nadrobić stracony czas. Tęskniłem za moim blond krasnalem.

– Złaź ze mnie – usłyszałem śmiech Liv pode mną. Uśmiechnąłem się i przytuliłem do niej, a potem pocałowałem ją w ramię, którym mnie objęła. – Kocham cię, czubku.

– Pojedziesz ze mną do mnie? Moi rodzice chcieliby cię zobaczyć – wywróciłem oczami. Mama od kilku dni ciągle mówiła, żebym wreszcie przyprowadził swoją ukochaną, bo się za nią stęskniła i chciałaby zobaczyć co u niej. Liv od razu skinęła głową i zepchnęła mnie. Spojrzałem na nią zdziwiony.

– Zbieraj swój tyłek – zwlekła się z łóżka i klepnęła mnie w udo. – Pojedziemy teraz.

– Teraz? – jęknąłem i niechętnie się podniosłem. – Musimy? – wymamrotałem i przytuliłem się do blondynki. Ta zachichotała i czule mnie pocałowała. – Zgoda, teraz pojedziemy. Mam tylko jeden warunek – powiedziałem, a kiedy nic nie powiedziała kontynuowałem. – Zostaniesz u mnie na noc.

– Bardzo kusząca propozycja – zaśmiała się i przygryzła wargę. Doskonale wiedziała co na mnie działało. Przyssałem się do jej ust. – Spokojnie, nie rozkręcaj się tak bardzo – odsunęła swoją głowę. – Spakuję leki. 

– Czekam – przelotnie musnąłem jej policzek ustami.

Usiadłem powrotem na łóżku i wypuściłem z płuc powietrze. Te miesiące „rozłąki” były dla mnie katorgą. Dopiero teraz zdawałem sobie sprawę, jak mi jej brakowało. Chciałem każdą wolną chwilę spędzać w jej towarzystwie i nie opuszczać jej na krok. Musiała teraz o siebie dbać, w końcu z jej zdrowiem nie było idealnie.

Kiedy tylko byliśmy gotowi, wyszliśmy z mieszkania. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę mojego rodzinnego domu. Wszyscy już dobrze znali Liv, a i ona przyzwyczaiła się do tego, że nie było u nas normalnie.

– Mam nadzieję, że cię nie udusi – wymamrotałem, kiedy już otwierałem wejściowe drzwi. Chwilę później na szyję Liv rzuciła się moja mama. Zaczęła ją ściskać, mówiąc przy tym z prędkością światła. Aż zrobiło mi się szkoda blondynki.

– Mamo, daj już spokój. Udusisz mi ją – powiedziałem. Rodzicielka zmroziła mnie wzrokiem, a w stronę Liv posłała uśmiech. Uch, czy ja jestem jej dzieckiem?

*

Leżeliśmy z Liv w moim pokoju i oglądaliśmy jakiś film. Nawet nie wiedziałem o czym to było. Bardziej skupiałem się na ukochanej. Wiedziałem, że zachowywałem się co najmniej dziwnie, ale przecież ludzie wciąż mówią, że miłość ogłupia. Chyba mogłem się zgodzić z tym twierdzeniem. W pewnym momencie poczułem usta blondynki na szyi. Od razu się uśmiechnąłem, a po moim ciele przebiegł przyjemny dreszcz. Podniosła głowę, a ja pocałowałem ją namiętnie. Objąłem Liv w pasie i pociągnąłem, tak że teraz siedziała na mnie. Moje ciało zareagowało błyskawicznie, chociaż czego się spodziewać po miesiącach celibatu? Dłonie blondynki wylądowały w moich włosach, za które co jakiś czas ciągnęła. Przygryzłem jej wargę i włożyłem swoje ręce pod bluzkę dziewczyny. Och, tak mi tego brakowało.

– Musisz się nade mną znęcać? – wysapałem, kiedy oderwała się od moich ust. Uśmiechnęła się zadziornie i zdjęła z siebie bluzkę. Podniosłem się do pozycji siedzącej i zacząłem ją pieścić. Doskonale wiedziałem, co lubiła, ale za każdym razem czułem satysfakcję, kiedy sprawiałem jej przyjemność. – Jesteś taka piękna – szepnąłem i obdarzyłem ją kolejnymi pocałunkami.

Wszystko co działo się później było takie intensywne, że nie istniało dla mnie nic prócz mojej księżniczki. Kiedy pozbyliśmy się swoich ubrań i oboje byliśmy spragnieni bliskości, wszedłem w nią. Z delikatnością jakiej u siebie nie znałem. Kiedy wspólnie pokonywaliśmy drogę na szczyt,  wpatrywałem się w jej twarz, która teraz była rumiana. Gdy nadszedł moment spełnienia, ukryłem twarz w zagłębieniu jej szyi. Potem długo jeszcze się całowaliśmy i przytulaliśmy. Właśnie wtedy zrozumiałem, że to wszystko czego w życiu potrzebuję. Liv była wszystkim. Miałem w niej każdego: przyjaciółkę, dziewczynę, terapeutę…

– Kocham cię – szepnęła i pogładziła mnie kciukiem po policzku. – Chcę, żebyś zawsze był, bo i ja będę z tobą wiecznie.

*

Kilka kolejnych tygodni było spokojnych, pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że zbyt spokojnych. Chociaż taki moment, kiedy wszystko było dobrze też był mi potrzebny. Żadnych kłótni, wizyt w szpitalu, zero zmartwień. Za to mnóstwo czasu spędzonego z Liv czy Johannem. Odkąd moja dziewczyna się obudziła, trochę zaniedbywałem resztę. Chociaż patrząc na to co działo się wcześniej, było o niebo lepiej. Wszyscy powtarzali mi to na każdym kroku, z chłopakami znów miałem lepszy kontakt. Próbowali mnie nawet namówić na imprezę, nie szło im to najlepiej, ale wreszcie stwierdziłem, że chwila odpoczynku mi się należała. Zresztą od dawna nie wychodziłem nigdzie. Był tylko szpital i niemal codzienne wizyty u Liv. Na całe szczęście to był już koniec tego wszystkiego. W każdym razie na moment.

– Dostałeś oficjalne pozwolenie na imprezowanie? – zaśmiał się Hauer, kiedy siedzieliśmy przy stoliku w jakimś klubie. Spojrzałem na niego pytająco. – Siedzisz pod pantoflem, stary.

– Nieprawda – oburzyłem się. Nie miał racji, nie podporządkowałem się Liv. Po prostu byłem dobrym chłopakiem.

– Nie pytałeś czy możesz iść? – zdziwił się Fannemel.

– Zejdźcie ze mnie – jęknąłem. – Powiedziałem, że mnie zaprosiliście. Liv nie miała nic przeciwko, zresztą i tak teraz siedzi z Celiną.

– A jakby jednak miała coś przeciwko? – drążył Anders.

– Nie miałaby. No chyba, że umówiliby się – odpowiedział za mnie Forfang. Czasami cieszyłem się, że miałem kogoś takiego. – Ciekawe jakbyście wy się zachowywali jakbyście byli na jego miejscu. Od tego roku zależy co będzie z nią.

– Wyluzujcie, przecież tylko sobie żartowaliśmy – bronił się Joachim. Wiedziałem, że zawsze lubili sobie pożartować z któregoś z nas, ale dlaczego tym razem musiało trafić na mnie? Do tego wciągali w to Liv? Czasami naprawdę mnie denerwowali, chociaż i tak się kumplowaliśmy.

– Jak z nią? – z zamyślenia wyrwało mnie pytanie z ust Kennetha. O dziwo też do nas dołączył, chociaż gołym okiem widać było, że najchętniej zamknąłby się w domu.

– W porządku – odpowiedziałem sucho. – Po co pytasz skoro kilka dni temu się widzieliście?

– Już, już. Spokojnie – westchnął Johann. Zawsze wiedział, w którym momencie zareagować. – Uspokój się – szepnął do mnie, a ja wywróciłem oczami. Czekała mnie długa noc. 

--

Heeeeej (;

Co u Was? Jak się trzymacie? 

Dzisiaj przychodzę z siódmym rozdziałem, czyli do końca zostały trzy. Kiedy to zleciało? :o 

Wiem, że mam u Was zaległości, ale to wszystko przez Euro! Nie ma dnia, kiedy nie ma jakiegoś interesującego mnie meczu. Potem staram się coś napisać, albo ktoś do mnie pisze (;*)... Nadrobię wszystko, obiecuję. Nie sądzę, że dziś czy jutro, ale... Nadrobię!
Liczba komentarzy mnie przeraża, z rozdziału na rozdział maleje i to na każdym blogu (dobrze chociaż, że wyświetlenia nie są najgorsze). :c
Zapraszam też do -> Kennetha i Bartka. 

Do kolejnego, buziaki ;**