6: Co ty robisz u mojej dziewczyny, co?

Nie potrafiłem się nie uśmiechać, siedząc przy łóżku Liv w szpitalu. Wreszcie mogła normalnie jeść, a mnie cieszył taki widok. Kiedy się jej przyglądałem, wywróciła oczami i chciała się odwrócić do mnie plecami, ale nie pozwoliłem jej na to.

– Nie gap się na mnie – powiedziała oburzona, ale po chwili się szeroko uśmiechnęła. – Chcesz trochę? – wyciągnęła do mnie dłoń z bułką. Pokiwałem przecząco głową.

– Był u ciebie Gangnes?

– Od kiedy mówisz na niego po nazwisku? – uniosła brew. – Pokłóciliście się czy coś?

– Tak jakoś wyszło – odpowiedziałem szybko. Za szybko. – Był?

– Nie, a powinien? – zapytała, a ja się uśmiechnąłem.

– Myślę, że powinien ci o czymś powiedzieć – powiedziałem i nachyliłem się nad nią. Uśmiechnąłem się, kiedy spojrzała w moje oczy i przejechała dłonią po moim policzku. Przymknąłem powieki, czując przyjemny dreszcz, a kiedy je otworzyłem poczułem jej ciepły oddech na twarzy.

– O czym? – odsunęła się ode mnie, a ja westchnąłem. Nie chciałem jej o tym mówić. Wiedziała jedynie, że znalazło się dla niej serce, nic więcej. Nie miała pojęcia czyje i kto to wszystko zaproponował. – Daniel?

– O twoim sercu – odpowiedziałem. Nie potrafiłem przy niej kłamać. Nie rozumiałem tego, ale kiedy próbowałem, zawsze mi nie wychodziło, a Liv wszystkiego się dowiadywała. – Naprawdę wolałbym, żeby to on ci to wytłumaczył.

– Przytul mnie, Danny – odłożyła jedzenie na szafkę przy łóżku i podniosła się do pozycji siedzącej.

Delikatnie przyciągnąłem ją do siebie. Dłoń położyłem na jej plecach, które delikatnie gładziłem. Zdecydowanie za tym tęskniłem. Nagle drzwi się otworzyły, a ja niechętnie odsunąłem się od blondynki. Odwróciłem się, żeby zobaczyć kto nam przeszkadzał i zauważyłem Gangnesa. Sam nie wiem co wtedy poczułem. Z jednej strony cieszyłem się, że przyszedł, ale z drugiej… Czasami jego obecność mnie bardzo irytowała. Chociaż mimo wszystko… Przyjaźniliśmy się.

– Cześć – przywitał się. Nie wyglądał na szczęśliwego, ale przyszedł. Czyli to znaczyło, że było już lepiej? Chciałbym w to wierzyć. – Liv, możemy porozmawiać?

– To ja pójdę do bufetu. Kupię ci wodę – pocałowałem Liv w czoło, a potem wstałem i wyszedłem.

Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie kusiło mnie, żeby zostać pod drzwiami i podsłuchiwać ich. Jednak to byłoby zbyt idiotyczne. Przecież ufałem im. Zszedłem do bufetu, gdzie kilka osób mnie zaczepiło, więc wszystko potrwało trochę dłużej niż myślałem. Kiedy wróciłem do sali dziewczyny, zastałem ją rozmawiającą z… Johannem. Zdziwiło mnie to, bo przecież kiedy wychodziłem był u niej Kenneth, a przecież nie mogło mnie nie być tak długo.

– Kenny już poszedł? – spytałem, a Liv spojrzała na mnie… Ze łzami w oczach.

Co się stało?!

– To prawda? To co powiedział Kenneth? Naprawdę mam serce jego kuzynki?

– Tak – szepnąłem. – Ale, słońce, nie było już dla niej ratunku. Oddychała za nią maszyna, nie miała szansy… – ukucnąłem przy jej łóżku i złapałem za dłoń. – Jestem pewny, że Silje uśmiecha się z góry widząc, że jej serce mogło uratować komuś życie – pocałowałem jej dłoń i uśmiechnąłem do niej. – No już, nie płacz. Wiesz, że nie lubię, gdy jesteś smutna – wytarłem kciukiem łzę z jej policzka.

– Może ja was zostawię, co? – kiedy usłyszałem pytanie z ust Forfanga, zaśmiałem się.

– Właśnie, właśnie, Forfi. Co ty robisz u mojej dziewczyny, co? – podniosłem się i spojrzałem na niego. – Mam powiedzieć Celinie?

– Możesz i to niedługo, bo zaraz powinna tu przyjść – odpowiedział, a Liv zachichotała. Uwielbiałem ich.

*

Dzień, w którym Liv wychodziła ze szpitala był jednym z najlepszych w moim życiu. Nie znosiłem szpitali, tym bardziej po tym co się działo z moją dziewczyną przez ostatnie miesiące. Przebywałem tam codziennie i zdecydowanie chciałem, żeby to się skończyło. Chciałem, żeby Liv była zdrowa i wszystko było już dobrze. Denerwowała się, kiedy chciałem ją wyręczać we wszystkim. Chodziło mi przecież tylko o jej zdrowie, nie mogła się przecież przemęczać.

– Nie jestem kaleką! – krzyknęła, kiedy wchodziliśmy do jej mieszkania. Uśmiechnąłem się pod nosem. – Przecież sama mogę…

– Nie możesz – odpowiedziałem. – Masz odpoczywać. Odpoczywać i leżeć cały dzień w łóżku.

– Jesteś gorszy niż lekarz – odburknęła. Wyglądała przeuroczo, kiedy się denerwowała. Przytuliłem ją i cmoknąłem we włosy. Moja mała dziewczynka.

– Mam nadzieje, że lekarze tak nie robili – zaśmiałem się i założyłem kosmyk jej włosów za ucho.

– Nie robili – uśmiechnęła się i wtuliła w moją klatkę piersiową.

– Ty siadaj. Albo lepiej, połóż się, a ja zaniosę twoje rzeczy do pokoju, a potem coś ci ugotuję. Co ty na to?

Wywróciła oczami i usiadła na kanapę. Wiedziała, że nie ma co się ze mną sprzeczać, bo przecież ze mną nie wygra. Nie miała też o co być zła. Przecież się o nią martwiłem, chciałem jak najlepiej dla niej. Nie mogłem przecież pozwolić, żeby znów trafiła do szpitala.

– Chodź na chwilę do mnie – powiedziała, kiedy wyszedłem z jej pokoju. Podszedłem do niej i zająłem miejsce obok niej. Liv od razu przyssała się do moich ust. Objąłem ją w talii i przysunąłem do siebie tak bardzo jak się dało. Dłonie blondynki wylądowały w moich włosach. Poczułem, że jeszcze chwila, a nie wytrzymam. Niestety musiałem to przerwać.

– Nie, nie możemy. Ty nie możesz – westchnąłem. – Bardzo chciałbym, ale to chyba nie najlepszy pomysł. Twoje serce…

– Jest w świetnym stanie i pracuje bez zarzutów – powiedziała i pogłaskała mnie po policzku. – Wiem, że się martwisz, ale nie musisz. Wszystko jest dobrze, gdyby było inaczej nadal byłabym w szpitalu.

– Ja po prostu boję się, że cię stracę. Nie poradziłbym sobie bez ciebie – jęknąłem. – Nie radziłem sobie, kiedy byłaś w śpiączce.

– Chodź tu, Tande – powiedziała i przytuliła moją głowę do swoich kolan. Mijały minuty, a ja leżałem na nogach Liv, która głaskała mnie po głowie. –  Teraz wszystko będzie dobrze, obiecuję.

– Obiecujesz?

– Tak, skarbie – nachyliła się nade mną i mnie pocałowała.

--
Heeej!
Przeprasza, przepraszam, przepraszam! Mam taaakie zaległości u Was, ale obiecuję, że wszystko nadrobię. Nie gniewajcie się na mnie, dobrze? :3
Dzisiejszy rozdział mega krótki, chyba nigdy nie napisałam, aż tak krótkiego. Obiecuję, że siódemka będzie dłuższa.
Ostatnio u Kennetha pojawił się prolog, miał być później, ale tak jakoś wyszło. Zapraszam więc tam.
Jeszcze nie sprawdzałam błędów, więc na pewno jakieś są. :)
Teraz spadam dalej grać w państwa (wgl ktoś to zna? Dziś jestem Słowenią, mój brat Australią, jego dziewczyna Francją, a cioteczna bratanica Polską :D Jest dobrze. Wygrywam!)
Także buziaki i do kolejnego! ♥
PS Nie znoszę alergii i astmy. Najgorsze połączenie ever ;c