5: Jestem szczęśliwy, że się obudziłaś, wiesz?

Kiedy siedziałem w samochodzie i jechałem do szpitala, moje przerażenie osiągało apogeum. Nie miałem pojęcia o tym, co działo się z moją Liv. Przecież lekarze muszą być takimi idiotami i specjalnie nie mówią przez telefon co się stało. Dlatego teraz siedziałem w samochodzie, nerwowo rozglądając się, kiedy stałem na światłach. Wypuściłem powietrze z głośnym świstem i starałem się uspokoić. Jednakże trudno było to dokonać z jednej, dość istotnej przyczyny – bałem się o moją dziewczynę. Chociaż czasem w mojej głowie pojawiały się nieprzyjemne myśli, starałem się wierzyć, że wszystko jednak się ułoży. Chciałem wierzyć, że blondynka już niedługo się wybudzi i wróci do domu.

Po drodze zadzwoniłem do Johanna i poprosiłem go, żeby też przyjechał. Potrzebowałem go jak jeszcze nigdy. Od razu się zgodził, ja się rozłączyłem i dalej pokonywałem drogę do szpitala. Zaparkowałam pod budynkiem, dokładnie w tym samym miejscu, co pierwszego dnia, kiedy dowiedziałem się, że Liv wylądowała w szpitalu. Szybko wyszedłem z samochodu i ile sił w nogach wbiegłem do środka. Pokonując kolejne metry czułem jak moje nogi robiły się coraz bardziej miękkie. Nie zwracałem uwagi na otaczający mnie świat, po prostu pędziłem do mojego aniołka.

– Daniel… – przed sobą zobaczyłem Maren, obok której stał lekarz. Kiedy tylko podszedłem bliżej, dostrzegłem coś w rodzaju uśmiechu na twarzy starszej z sióstr Nordtveit.

– Co z nią? – spytałem, a chwilę później poczułem jak siostra mojej ukochanej mnie obejmuje. Moje serce zaczęło bić ze zdwojoną prędkością.

– Och, obudziła się. Liv się obudziła – powiedziała, przytulając mnie jeszcze bardziej.

Poczułem jak ciężki ciężar spada z mojej piersi. Miałem ochotę krzyczeć ze szczęścia. To był zdecydowanie jeden z najlepszych momentów w moim życiu. Kiedy tylko odsunąłem się od Maren, chciałem wejść do dziewczyny i ją zobaczyć. Niestety na razie nie mogłem, bo według lekarza, Liv potrzebowała spokoju. Wypuściłem z płuc powietrze ze świstem i usiadłem na krzesełku pod ścianą. Mimo wszystko na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Tak długo czekałem na ten moment.

– Co się dzieje? – usłyszałem zmęczony głos Johanna, który właśnie pojawił się na korytarzu. – Co z nią? Co tak siedzisz? – zasypywał mnie pytaniami, a ja po prostu się do niego uśmiechnąłem.

– Obudziła się.

– Co? – krzyknął i podniósł się. – To świetna wiadomość. Dlaczego tak tu siedzicie?

– Na razie nie mogę jej zobaczyć – wymamrotałem i zacząłem bawić się swoimi palcami. – Chociaż zrobiłbym wszystko, żeby znów zobaczyć jej piękne oczy.

– Teraz i tak jest w kiepskim stanie – Maren westchnęła, a ja swój wzrok wbiłem w ścianę przede mną. – Ale to normalne po przeszczepie. Kilka dni i będzie jak nowo narodzona – uśmiechnąłem się. Każde wspomnienie o mojej ukochanej, sprawiało, że się cieszyłem. Chyba zwariowałem.

– Kenneth wie? – z zamyślenia wyrwał mnie głos Forfanga. Skinąłem głową. – Dlaczego go tu nie ma?

– Nie chciał jeszcze przyjeżdżać. W końcu Silje… To takie niesprawiedliwe, że jedna osoba musi stracić życie, żeby inna mogła wciąż żyć. Czuję się z tym źle… Cieszę się, kiedy inni się smucą.

– Nie było dla niej ratunku – usłyszałem i poczułem dłoń na ramieniu. – I tak by umarła, ale dała życie Liv. Nie rozdrapuj tego.

*

Wziąłem głęboki oddech i złapałem za klamkę drzwi do sali, w której leżała Liv. Nie zauważyłem nawet momentu, kiedy moje dłonie zaczęły się trząść. Byłem przerażony, bo bałem się tego co tam zobaczę. Chociaż wiedziałem, że obudziła się i już była ze mną, to miałem też czarne myśli. Starałem się je od siebie odpędzać. Przecież teraz wszystko miało być już dobrze.

– Właź, a nie się modlisz pod tymi drzwiami – Johann stanął obok mnie i wywrócił oczami. – Boisz się jak przed pierwszą randką – zarechotał, a ja go jedynie walnąłem w żebra i wszedłem do środka.

Była tam. Moja mała, słodka gwiazdeczka. Tak bardzo stęskniłem się za nią, za jej pięknymi oczami, za jej głosem, gestami… Spojrzałem na nią jak zaczarowany. Nawet w łóżku szpitalnym wyglądała pięknie. Chociaż schudła kilka kilo przez przeszczep i wydawała się nieco za szczupła, była piękna. Kiedy zamknąłem za sobą drzwi, podniosła wzrok i uśmiechnęła się do mnie. Momentalnie do moich oczu napłynęły łzy. Tak długo czekałem na ten moment. Zdecydowanie za długo. Moje serce przyśpieszyło, kiedy stawiałem kolejne kroki. Kiedy byłem już przy jej łóżku, wyciągnęła do mnie dłoń, którą od razu złapałem i ucałowałem. Zająłem miejsce na krzesełku i spojrzałem na nią. Musiałem wyglądać jak idiota, szczerzyłem się do niej ze łzami w oczach, ale nic nie mówiłem. Nie potrafiłem… To było cholernie dziwne uczucie. Przyjemne, ale dziwne.

– Danny? – odezwała się, a po moim ciele przebiegł dreszcz. Widziałem, że chciała coś jeszcze powiedzieć, ale nie pozwoliłem jej na to, gdy zamknąłem jej usta pocałunkiem. Byłem spragniony jej warg.

– Kocham cię – szepnąłem i pogładziłem jej policzek. – Tęskniłem, nawet nie wiesz jak bardzo.

– Nie płacz – powiedziała równie cicho. – Nie zostawię cię, nigdy.

– Jestem szczęśliwy, że się obudziłaś, wiesz? Ciągle tu przychodziłem…

– Wiem – uśmiechnęła się do mnie. – Lekarz mi powiedział, że przez cały ten czas byłeś ze mną. Zastanawia mnie tylko jedno… Stoeckl pozwalał na to?

– Wiesz… – wyprostowałem się i podrapałem po karku. – Chodzi o to…

– Jeśli powiesz mi, że nie chodziłeś na treningi to cię ukatrupię. Obiecuję ci, że jak stąd wyjdę to pozbawię cię życia, idioto głupi.

– Widzę, że wróciłaś – wymamrotałem. – Miałem ważniejsze sprawy na głowie niż jakieś głupie treningi.

– Głupie? Jesteś takim idiotą, Tande – westchnęła i przyciągnęła mnie do siebie. – Ale mimo wszystko, kocham cię i jesteś najcudowniejszym idiotą tego świata – zanim mnie pocałowała, uniosła kąciki ust.

*

Wracając do domu, rozmyślałem o pierwszej od trzech miesięcy rozmowie z Liv. Nie chciałem jej za bardzo męczyć, bo wciąż była słaba. Byłem cholernie szczęśliwy, mimo że po części byłem przerażony faktem, że to kiedy będzie mogło się powtórzyć. Chyba nie dał bym rady ponownie przez to przechodzić. Mało co nie postradałem zmysłów…

Westchnąłem i zamiast do domu pojechałem pod blik, w którym mieszkał Gangnes. Nie mogłem tego tak zostawić. Coś go ruszyło po śmierci Silje. Udawał silnego, ale w głębi cierpiał. Mimo, że uważałem, że czuł coś do mojej dziewczyny, musiałem mu pomóc.

– Nie jesteś u Liv? – zapytał od razu, kiedy otworzył przede mną drzwi. Wyglądał okropnie, jakby od kilku dni nie widział się z prysznicem.

– Byłem u niej – powiedziałem i wszedłem do środka. Gdybym jeszcze chwilę stał w progu, zamknąłby mi drzwi przed nosem. – A ty?

– Nie zamierzam. Pozdrów ją ode mnie i w ogóle, ale na pewno nie pojadę…

– Chodzi o Silje, racja? – zapytałem, a Kenneth spuścił wzrok. – Wiem, że dla ciebie to trudna sytuacja, ale sam mówiłeś, że nie było już dla niej ratunku… Sam zaproponowałeś… To wszystko.

– Wiem, ok? – rzucił się na kanapę. – To po prostu trudna sytuacja. Nie chcę na razie jej widzieć. Ona ma serce mojej kuzynki. Będę w Liv widział Silje… – pokręcił głową. 

– Nie możesz tak – westchnąłem. – Liv jeszcze nie wie, kto dał jej serce i chciałbym, żebyś ty jej powiedział.

– Nie ma mowy – oburzył się. – Wybacz, ale nie zrobię tego.

Nawet nie zauważyłem momentu, w którym zostałem wypchnięty za drzwi. Nie rozumiałem go, chciałem mu pomóc, ale nie… Nie mogłem. Dlaczego nie mogłem? Bo nie pozwalał mi na to, a mnie to denerwowało. Chociaż jedno dobre w ten sytuacji, nie chciał widzieć Liv. To mnie akurat cieszyło, bo w ostatnim czasie za dużo przebywał u niej. Gdybym mu to wygarnął, powiedziałby, że się tylko przyjaźnią. Jakoś Johann nie siedział u niej całymi dniami, a też był jej przyjacielem.

Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer do Forfanga.

– Co jest? – usłyszałem po drugiej stronie, a zaraz potem śmiech Celiny. Chyba nie przeszkodziłem im w niczym…

– Byłem u Gangnesa

– I jak? Był u Liv? Jak ja u niej byłem, to się o niego pytała – powiedział, a ja odruchowo zacisnąłem pięść.

– Nie. I stwierdził, że nie pojedzie do niej. Forfang… On ma problem i nie wiem jak mu pomóc.

--
Hej! Nie wiedziałam czy rozdział dziś się pojawi, bo od rana nie działał mi Internet... Ale na całe szczęście już jest dobrze.
Oto piątka, czyli przed nami jeszcze połowa opowiadania. Szybko pójdzie, a później wystartujemy z Kennethem -> TU (tam połączę moje dwa światy :D)
Sama nie wiem czy rozdział mi się podoba, chyba w ogóle nie mam o nim zdania.
Do kolejnego, buźka ;*