4: A ty jak byś się zachował, jakby na miejscu Liv była Celina?

To mi się tylko wydawało?

Zaczynałem myśleć, że coś ze mną było nie tak. Odkąd Liv była w śpiączce ze mną też było nienajlepiej. Czułem się po prostu źle. Sama myśl o tym wszystkim była straszna. Bałem się o nią, bo mimo wszystko, mimo udanego przeszczepu… wszystko było możliwe, a w ciągu tego roku wszystko miało się wyjaśnić. Zdawałem sobie sprawę, że pewno dnia Liv może odejść. Czasem jednak nie chciałem dopuszczać do siebie tej myśli. Chciałem wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Chciałem pewnego dnia zabrać ją gdzieś, gdzie żadne z nas nie musiałoby się niczym martwić. Chciałem znów ją przytulać i całować. Chciałem widzieć zazdrosne spojrzenia innych mężczyzn. Liv była wyjątkowa. Piękna młoda kobieta, która swoją urodą powalała wszystkich na kolana, ale nie tylko to. Była inteligentna, błyskotliwa… Była grzeczna i ułożona, chociaż nie raz przekonałem się, że potrafiła pokazać pazur.

Rozmyślenia o blondynce przerwał Johann, który szarpnął za moje ramię. Wzrok, który poprzednio miałem utkwiony w podłodze, przeniosłem na przyjaciela.

– Jak się trzymasz? – spytał, a ja znów spuściłem wzrok na podłogę i pokręciłem głową.

– Nie trzymam się. Jestem pieprzonym wariatem, wydaje mi się, że czuję jej uścisk, a okazuje się, że to jedynie wymysł mojego mózgu. Nie daję rady, nie potrafię żyć z tym, że ona tam leży i… – wskazałem dłonią na drzwi, pod którymi siedzieliśmy. – Nic nie mogę zrobić.

– Wybudzi się, zobaczysz. Rozmawiałeś z Kennethem? – spytał i zmarszczył brwi, kiedy znów na niego spojrzałem. Pokiwałem przecząco głową. – Ciekawe co z nim – westchnął, a kiedy zauważył mój pytający wzrok, wywrócił oczami. – No wiesz, przecież ta jego kuzynka… Serce… Liv.

– Ach, no tak. Nie było go tu, więc nie wiem – wzruszyłem ramionami.

– Często przychodził? – Forfang zapytał po chwili milczenia.

– Za często – zaśmiałem się nerwowo. – On chyba coś do niej czuje.

– Kenneth? Do Liv? Przesadzasz – machnął ręką. – Martwi się tylko, zresztą jak my wszyscy. Nie wiesz nawet jak sytuacja w kadrze się popsuła.

– Nie wiem, bo zdegradowali mnie do kadry B? – warknąłem. Denerwowało mnie rozmawianie o skokach, bo odkąd Liv wylądowała w szpitalu, przenieśli mnie do niższej grupy, a przecież radziłem sobie nie najgorzej. – Nie rozumiem…

– Decyzji? Jak nie rozumiesz, Tande? Olałeś sobie treningi, zawody… Wcale nie było z tobą kontaktu, a jak ktoś chciał ci pomóc to wyżywałeś się na nim. Mam wyliczać dalej?

– Mówisz jakby to było moje widzimisię. Dobrze wiesz dlaczego tak się działo, chodziło o Liv i…

– Tak, tak. Wiem – uniósł dłonie do góry w geście kapitulacji. – Nie zmienia to faktu, że nie powinieneś…

– Się martwic i bać o nią? A ty jak byś się zachował, jakby na miejscu Liv była Celina? Dalej byś był taki mądry? Nie sądzę, nie wiesz co przechodzę. Kocham ją i, do cholery, tracę ją – wpadłem w histerię i czułem, że jeszcze moment i wszelkie bariery puszczą, rozpłaczę się jak małe dziecko.

Nic nie odpowiedział, tylko odwrócił wzrok. Wypuściłem głośno powietrze z płuc. Rozmowa z Johannem podniosła mi ciśnienie, chociaż chyba po części, takiej malutkiej, miał rację. Chodziło mi tu bardziej o sprawę wyżywania się na wszystkich dookoła. Całą moją złość przelewałem na kumpli.

– Masz rację – westchnąłem i podniosłem się z krzesełka. Minąłem go i wszedłem do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.

Liv leżała jak zwykle pośród dziesiątek kabelków, które nawet nie wiedziałem do czego prowadziły. Usiadłem obok łóżka i chwyciłem jej dłoń, a potem zacząłem całować każdy palec. Później usta przeniosłem na jej wnętrze i tak trzymałem jej dłoń dłuższą chwilę. Kiedy odłożyłem ją, pogładziłem jej włosy i mimowolnie się uśmiechnąłem. Mimo wszystko, była najlepszym co mnie w życiu spotkało. Mała, drobna, słodka i urocza dziewczyna, która zdobyła moje serce zaledwie jednym spojrzeniem.

– Kocham cię, kocham cię, kocham cię, Liv. Po stokroć cię kocham.

*

Rozmowa z Johannem dała mi wiele do przemyślenia. Musiałem zrozumieć, że to co się stało nie było wcale bez powodu. To była prawda, najszczersza prawda. Olewałem treningi, zawody, kumpli, olewałem dosłownie wszystko. Nawet moja rodzina na tym ucierpiała. Najbardziej chyba z mojego powodu cierpiała Maren. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że każde spotkanie mnie na szpitalnym korytarzu, ją bolało. Patrząc na mnie, myślała o swojej siostrze. Rozmawiając ze mną, myślała o swojej siostrze. Zadawałem jej mnóstwo bólu, mimo że wcale tego nie chciałem. Początkowo nie wiedziałem, co robiłem, chociaż nie było to zamierzone.

Kolejnego dnia, wsiadłem w samochód i pojechałem do jej mieszkania. Naprawdę trudno było mi w nim przebywać, wszędzie widziałem Liv i nasze wspólne chwile. Błogie lenistwo przed telewizorem, wspólne gotowanie czy przekomarzanie się. Lubiłem ją denerwować, równie mocno co trzymać w ramionach. Czasem zdarzało się, że kiedy przytulaliśmy się na jej łóżku, docinałem się. Lubiłem patrzeć jak się denerwowała, by później podarować jej soczystego całusa i zamknąć szczelniej z ramionach. Samo wspomnienie spychało mnie ze skrajności w skrajność. Cieszyłem się wspominając to, tęskniąc przy nim i mając ochotę płakać. Jak na faceta płakałem dużo, chociaż w większości w samotności lub przy szpitalnym łóżku.

– Daniel? – Maren była widocznie zaskoczona, widząc mnie w progu jej mieszkania. Prawdopodobnie nie spodziewała się mnie, tym bardziej, że pora nie była najwcześniejsza. – Stało się coś? – spytała, kiedy wpuściła mnie do środka. – Matko, coś z Liv, prawda? – zakryła usta dłonią, a ja pokiwałem przecząco głową. – Więc o co chodzi?

– Chciałem cię przeprosić – powiedziałem, a blondynka uniosła wysoko brwi. – Miałaś rację, zachowywałem się dziecinnie, ale naprawdę się o nią boję. Czasami nie myślę logicznie i… W ogóle nie myślę. Zależy mi na Liv równie mocno co tobie i kocham ją równie mocno co ty.

– Wiem – uśmiechnęła się przyjaźnie. – Też cię przepraszam, w emocjach czasem mówię głupie rzeczy. Wiem, że ją kochasz i wiem, że była z tobą szczęśliwa. Na początku wydawało mi się, że jesteś zwykłym dupkiem, ale ty… Pokochałeś ją prawdziwie i byłeś gotów zrobić dla niej wszystko.

– Wciąż jestem gotów zrobić dla niej wszystko. Rozejm?

– Chodź tu, szwagier – zaśmiała się perliście i przytuliła do mnie. – Liv będzie dumna – pokręciła głową, kiedy się odsunęła. – Jedziesz do niej? – zapytała, siadając na kanapie, a ja skinąłem głową. Nie mogłem tam usiąść, bo… To była ta kanapa. Ta na której niejednokrotnie kochałem się z Liv, kiedy jej starsza siostra była w pracy. Wyrzuciłem te wspomnienie z głowy i włożyłem dłonie do kieszeni.

– Będę już spadał. Mam jeszcze kilka spraw do ogarnięcia dzisiaj. Trzymaj się – uśmiechnąłem się i chwilę później wyszedłem.

*

Kolejnym przystankiem był Kenneth. Jemu też należały się przeprosiny, ale jeszcze bardziej podziękowania. To właśnie dzięki niemu wszystko było na dobrej drodze, gdyby nie jego kuzynka, wciąż czekalibyśmy na serce do Liv. Znalezienie odpowiedniego serca czasami trwa długo, zbyt długo. Wiele osób umiera w oczekiwaniu na dawcę.

– Daniel? – zapytał zdziwiony. – Co tu robisz?

Czy to było aż tak dziwne? I Kenneth i Maren byli zdziwieni, widząc mnie. Zastanawiało mnie to, co myśleli sobie o mnie wcześniej. Nie chciałem jednak pytać, bo to mogłoby się skończyć nieciekawie. Czasami miałem problemy z przyjęciem krytyki. Źle ją znosiłem, ale starałem się jakoś naprawić siebie.

– Jak się trzymasz? – zignorowałem jego wcześniejsze pytanie. Zaprosił mnie do środka i razem udaliśmy się do salonu.

– Jutro jest pogrzeb Silje – westchnął. – Nie wiem czy dam radę.

– A jak… Jej rodzice?

Było mi naprawdę ciężko o tym rozmawiać. Śmierć nigdy nie była dobrym tematem do rozmów, ale widziałem, że Gangnes potrzebował takiej rozmowy z kimś. Odciął się od reszty, zamknął w swoim mieszkaniu i w samotności przeżywał śmierć kuzynki.

– Źle z nimi – westchnął. – Ale nie żałują oddania serca Liv. Nie masz się czym martwić.

– Co? Nie martwię się o to. Po prostu szkoda mi ich, nawet sobie nie wyobrażam jak mogą się czuć rodzice po stracie dziecka – ukryłem twarz w dłoniach. – Przepraszam i dziękuję. Przepraszam, bo byłem kretynem, a dziękuję, bo… Wiesz czemu. Jesteś dobrym człowiekiem.

– Chciałem pomóc, nie wybaczyłbym sobie, gdybym nie zrobił tego. Śmierć Silje była nieunikniona, ale… Liv może się cieszyć nowym sercem.

– Jeśli się obudzi… To już trzy miesiące.

– Obudzi, wróci. Chciałbym tylko, żeby wszystko wróciło do normy. Tęsknie za nią – powiedział, a ja zacisnąłem pięści, ale postanowiłem nic nie mówić, bo wiedziałem jak to by się skończyło.

– Ja też za nią tęsknię, potrzebuję jej – szepnąłem po chwili.

Chwilę siedzieliśmy w ciszy, by po kilku minutach usłyszeć jak mój telefon dzwonił. Kiedy na ekranie pojawił się numer ze szpitala, moje serce zabiło szybciej. Bałem się tego, co mogłem usłyszeć.

--
Cześć!
Matko, jak ten rozdział mi się nie podoba, normalnie aż jest mi wstyd, że coś takiego napisałam. Mam nadzieję, że nie usnęliście gdzieś po drodze...
Przy okazji zapraszam do Stefana i Julii, jeśli ktoś jeszcze nie był. Może się spodoba?
Na dole jest ankieta (jak na każdym moim blogu :)) i jeśli możecie, zagłosujcie.
Widzimy się tu za dwa tygodnie! Ściskam ;*