3: Ona jest moim światem, wiesz?

Przygotowywania do przeszczepu szły pełną parą. Już niedługo Liv miała otrzymać piękny prezent od rodziny Gangnesa. Byłem szczęśliwy, bo wreszcie pojawiła się nadzieja. Nadzieja na to, że się obudzi i z nowym sercem przeżyje już resztę życia. Kiedyś mówiła mi o transplantacji, powiedziała, że pierwszy rok jest najważniejszy. Dopiero po tym czasie można stwierdzić, że przeszczep się udał. W ciągu tego roku może się wiele wydarzyć. Chciałem wierzyć, że w jej przypadku wszystko będzie dobrze. Chciałem znów widzieć jej uśmiech, jej piękne oczy, które wpatrywały się we mnie z ogromną miłością. Siedziałem właśnie przy jej łóżku, raz po raz całując jej dłoń. Opowiadałem jej o całym dniu, co robiłem, jak się czułem. Przed tym wszystkim to właśnie z nią rozmawiałem na takie tematy. Pocieszała mnie, tuląc do siebie. Chciałem znów objąć ją szczelnie i nie wypuszczać już nigdy. Chciałem znów słyszeć jej kojący głos, który pomagał mi zmagać się z trudami życia. To właśnie dzięki niej moja kariera zawodowa się rozwijała i byłem w tym miejscu, w którym się znajdowałem.

– Już niedługo będziesz z nami – szepnąłem, znów całując zewnętrzną część jej dłoni. Była tak samo delikatna jak wcześniej. – Wszyscy tęsknimy za tobą. Ostatnio byłem w twoim pokoju, okropnie bolało mnie serce. To właśnie tam wydarzyło się tyle pięknych chwil. Pamiętasz? – zapytałem i uśmiechnąłem się. – Ja pamiętam każdą chwilę. Jesteś dla mnie najważniejsza, jesteś miłością mojego życia, jesteś inspiracją… Całym dobrem tego świata. Potrzebuję cię, Liv. Potrzebuję cię do normalnego funkcjonowania. Bez ciebie jestem nikim, bez ciebie mnie nie ma. Nie potrafię się na niczym skupić, nie potrafię cieszyć się skakaniem. Chcę dedykować każdy skok tobie, chcę żebyś znów była ze mnie dumna. Żebyś mówiła, że dla ciebie jestem mistrzem. Że dla ciebie… Liv, wróć do mnie. Zrobię wszystko, żeby znów widzieć twój przepiękny uśmiech.

Puściłem jej dłoń i westchnąłem głęboko. Od kilku minut przyglądałem się jej spokojnej twarzy. Znów miałem nadzieję, że wszystko się uda. Miałem nadzieję, że znów będziemy szczęśliwi ze sobą. Chciałem ją przytulić i płakać wprost w jej ciało. Nie radziłem sobie zbyt dobrze. Przecież wcześniej wszystko było doskonale. Byliśmy szczęśliwi. Byliśmy władcami świata.

– Liv, wróć – powiedziałem, gładząc jej policzek. – Zrobię wszystko cokolwiek byś tylko chciała, tylko… Chcę cię mieć znów przy sobie. Chcę móc przytulić cię i powiedzieć jak strasznie cię kocham. Powiedzieć, że każdy dzień bez ciebie jest koszmarem. Kochanie, nie radzę sobie bez ciebie. Potrzebuję cię, twojego głosu, który mówi mi, że jestem kretynem. Chcę być kretynem – twoim kretynem.

– Hej, Danny – usłyszałem ciepły głos, a kiedy odwróciłem się ujrzałem Rosanę, dziewczynę Phillipa Sjoeena. – Słyszałam najnowsze nowiny – usiadła na krzesełku obok mnie i złapała dłoń Liv. – Trzymam kciuki za to, żeby wszystko się udało. Tęsknię za nią. Phill też, nikt nie znosi tego co się dzieje. Każdy jej potrzebuje.

– Ona jest moim światem, wiesz? – westchnąłem głęboko. – Kocham ją całym sercem. Potrzebuję jej.

– Ona też cię kocha. Gdyby tak nie było, nie walczyłaby. Wyzdrowieje dla ciebie.  

Poczułem jak dziewczyna mojego kumpla nie obejmuje, ale nie mogłem jej na to pozwolić. Czułem się źle, nie fair w stosunku do Liv. Odsunąłem się od niej. W mojej głowie siedziała jedynie przepiękna blondynka, która już dawno zawróciła w mojej głowie. Mimo, że Rosa to dziewczyna Sjoeena, nie potrafiłem w pełni wyluzować przy niej. Nie do końca rozumiałem to, ale w pewnej chwili zrozumiałem, że nie potrafiłem i nie chciałem rozmawiać z inną kobietą niż moja Liv.

*

Siedziałem pod salą operacyjną wraz z Maren. Przez czas, w którym Liv leżała w szpitalu udało nam się nawet trochę zaprzyjaźnić. Potrafiłem z nią rozmawiać, i mimo że wszystkie rozmowy schodziły na temat Liv, dogadywaliśmy się. Mimo, że czasami zarzucała mi, że byłem niedojrzały. Wiedziałem, że w większości chodziło jej o dobro Liv. Nie miałem nic przeciwko temu, nie obrażałem się jak małe dziecko, bo doskonale wiedziałem, że czasami musiała gdzieś ujść ta jej złość. Westchnąłem ciężko, opierając głowę o ścianę i zamykając oczy. Jeszcze nigdy nie bałem się tak jak w tamtej chwili. Jeden błąd lekarzy mógł kosztować moją ukochaną życie. Czułem jak serce biło mi tak z zawrotną prędkością, że aż było mi niedobrze. Zacisnąłem dłoni w pięści i starałem się uspokoić, co szło mi dość ciężko. Spojrzałem na siedzącą naprzeciwko mnie Maren. Miała spuszczoną głowę, a dłonie mocno uczepione krzesełka. To jasne, też się denerwowała, tym bardziej, że lekarze raz ją zawiedli. Już dwa lata wcześniej Liv miała mieć operację „zaszycia” dziury w sercu, ale oczywiście przekładano innych pacjentów nad nią. Później dziura była zbyt duża, ale nikt nie proponował przeszczepu. Aż do teraz. Teraz, kiedy szans przeżycia ze starym sercem nie miała. Nie mogła nawet wybudzić się ze śpiączki.

Po niemal pięciu godzinach, operacja dobiegła końca. Wcześniej czułem się bez sił, ale kiedy tylko dostrzegłem lekarza, dostałem zastrzyk energii. Wstałem na równe nogi i tak samo jak Maren, podszedłem do mężczyzny. Niecierpliwiłem się, a każda mijana sekunda była katorgą. Wreszcie spojrzał na nas i powiedział to na co czekaliśmy.

– Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy. Podczas transplantacji wystąpiło krwawienie, ale udało nam się je powstrzymać. Teraz wszystko rozstrzygnie się w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin.

– Mogę ją zobaczyć? – zapytałem, ale widząc minę lekarza wiedziałem, że odpowiedź będzie brzmieć „nie”.

– Przykro mi, ale na razie jest to niemożliwe. Jest osłabiona i potrzebuje odpoczynku – uśmiechnął się przyjaźnie. – Prawdopodobnie odwiedziny będą możliwe od jutra. Przepraszam, muszę wracać do pracy.

Podziękowaliśmy mu, a kiedy odszedł od nas, zostałem przytulony przez Maren. Siostra mojej dziewczyny zaczęła płakać. Pogładziłem ją po plecach, czując, że zaraz i ja będę ronił łzy.

*

Dawno nie czułem takiego szczęścia. Moja mała, słodka Liv dostała szansę od losu i teraz musiało być już tylko lepiej. Lekarze kazali mi odpocząć, wrócić do domu, przespać się, coś zjeść… Tak czy inaczej nie mogłem do niej wejść. Czas dłużył mi się niemiłosiernie i, gdyby nie fakt, że byłem tak śpiący, nie zmrużyłbym oka. Z samego rana byłem już gotów pojechać do niej. Chciałem znów ją zobaczyć, jej piękne niebieskie oczy wpatrzone we mnie, jej usta, które wykrzywiały się w uśmiechu, jej aksamitną skórę, którą mógłbym dotykać bez przerwy. Kiedy zjadłem śniadanie, pojechałem do szpitala. Wiedziałem, że było zbyt wcześnie na odwiedziny, ale wolałem czekać bliżej niej. W domu nie zniósłbym tego. Nie miałem pojęcia jak długo trwało to czekanie, dla mnie były wiekami męczarni. Chciałem ją zobaczyć, nawet jeśli spała. Chciałem być przy niej, kiedy się obudzi, być pierwszym, którego zobaczy.

– Byłeś tu całą noc? – obok mnie usiadł Forfang. Spojrzał na mnie pytająco.

No tak, nie dawałem znaku życia od operacji. Miałem mu wszystko opowiedzieć, ale tak strasznie się martwiłem o Liv i wciąż o niej myślałem, że nie miałem głowy do czegokolwiek. Pokiwałem głową przecząco.

– Zaraz po operacji wróciłem do domu – wzrok wbiłem w ścianę przed nami. – Lekarz powiedział, że i tak nie będę mógł jej jeszcze zobaczyć.

– I jak? Wszystko w porządku?

– W czasie przeszczepu wystąpiło jakieś krwawienie, ale powstrzymali je. Boże, nawet nie wiesz jak się boję – ukryłem twarz w dłoniach.

– Ale… przeszczep się udał?

– Najważniejsze są pierwsze dwadzieścia cztery godziny, a przeszczep można uznać za udany dopiero po roku. W tym czasie może się wiele wydarzyć – mówiłem, nie patrząc na niego. – Ale tak, na razie jest wszystko dobrze – spojrzałem na niego. Martwił się.

Po godzinie, wszedłem do pomieszczenia, w którym leżała blondynka. Kiedy tylko ją dostrzegłem, na moje usta wkradł się uśmiech. Mimo tego, że leżała w szpitalnym łóżku, podłączona do aparatury, byłem szczęśliwy, że ją widziałem. Usiadłem na krzesełku obok niej i przyłożyłem do swoich ust jej delikatną dłoń, a później kciukiem pogładziłem jej wnętrze.

– Czekam na ciebie, Liv. Czekam, aż znów będę mógł cię przytulić do siebie i powiedzieć ci jak bardzo cię kocham. Chcę ci to mówić każdego dnia. Jesteś dla mnie wszystkim, całym światem. Moim sensem istnienia. Nawet nie wiesz jak bardzo cię potrzebuję – szeptałem, kiedy poczułem niemal niewyczuwalne zaciśnięcie jej dłoni na mojej. Odsunąłem się od niej, bo już prawie stykaliśmy się czołami. Z niedowierzaniem spoglądałam a to na jej twarz, a to na nasze dłonie. Może mi się tylko wydawało? Może to się nie wydarzyło? Kiedy zaczynałem myśleć, że naprawdę to wymysł mojej wyobraźni, znów ścisnęła moją dłoń.

– Liv?

--
Hej, hej!
Dzisiaj przychodzę do Was z trzecim rozdziałem, w którym co nieco się wydarzyło.
Co uważacie o tym powyżej? Podoba się? A może wręcz przeciwnie?
Jestem ciekawa Waszych opinii.
Przepraszam za nie pojawienie się u Was. Niestety z powodu spraw rodzinnych, nie byłam w stanie czytać i komentować. Dzisiaj się za to zabiorę i nadrobię wszystkie zaległości w ciągu weekendu.
Ściskam i trzymajcie się ;*