2: Uważasz, że się nie martwię?

Wszystko dookoła straciło sens. Nie było już Johanna i ludzi na holu, którzy zaczepiali mnie po drodze. Na całe szczęście towarzyszący mi szatyn, zbywał ich. Czasami byłem wdzięczy losowi, że na mojej drodze postawił Forfanga. Wciąż mnie denerwował i przez większość czasu miałem ochotę zabić go siekierą, to był świetnym przyjacielem. Zawsze, kiedy go potrzebowałem, był. Mimo, że żaden z nas nie był dobry w rozmowach o uczuciach, to robiliśmy to. Nigdy nie zwierzaliśmy się innym. Zresztą nikt by nas nie zrozumiał. Wziąłby nas za kompletnych idiotów i tyle. Johann nie raz wysłuchiwał moich godzinnych opowieści na temat Liv, a i ja miałem podobnie, kiedy w jego związku z Celiną nie układało się najlepiej. Oczywiście, mogłem liczyć na resztę kadry, ale nie w każdej sytuacji. Forfang był takim wyjątkiem. Dlatego teraz razem szliśmy w stronę doskonale mi znanej sali. Cały trząsłem się ze strachu. Już nie pamiętałem, kiedy ostatni raz tak się bałem. Maren nie powiedziała mi co się stało i to było najgorsze. Starałem się uspokoić, ale każdy krok sprawiał, że moje przerażenie jeszcze bardziej rosło. Drzwi były otwarte, a w pomieszczeniu zauważyłem Maren i dwóch lekarzy. Instynktownie spojrzałem w stronę łóżka, gdzie dostrzegłem blondynkę. Odetchnąłem z ulgą, że nadal tam była. Nie byłem jednak pewny czego powinienem się spodziewać, skoro ona wciąż tam była.

– Dzień dobry – odezwałem, a trzy twarze odwróciły się w moją stronę. Odwróciłem się i zauważyłem, że Johann został na korytarzu. Podszedłem bliżej i utkwiłem spojrzenie w najpiękniejszej kobiecie na świecie. – Co się stało?

– Panie Danielu – zaczął jeden z mężczyzn. Spojrzałem na niego i zauważyłem niepewność malującą się na jego twarzy. – Nie będę owijał w bawełnę, jest źle. Dziura w sercu znów się powiększyła.

Nic nie odpowiedziałem. Ostatnio wciąż myślałem co by było, gdyby już nigdy nie otworzyła oczu. Nie przypuszczałem jednak, że to może okazać się prawdą. Gdybym mógł… Zrobiłbym wszystko. Lekarze i siostra mojej ukochane, opuścili pomieszczenie, a ja usiadłem na krzesełku. Złapałem dłoń Liv i pocałowałem ją.

– Znajdziemy dla niej serce – poczułem dłoń przyjaciela na swoim ramieniu. Podniosłem wzrok na niego i westchnąłem. – Obudzi się.

– Kenneth oddał jej krew, a ja oddałbym jej moje serce – powiedziałem znów patrząc na Liv. Dłoń przeniosłem na jej policzek i go pogładziłem. – Jestem tylko pieprzonym tchórzem

– Przestań, Tande. Wiesz, że nie chciałaby tego. Miałeś zdobyć Kryształową Kulę, pamiętasz?

– Obiecałem jej, że któregoś dnia ją wygram – zacisnąłem usta w wąską linijkę. – Chcę tylko, żeby nie odchodziła. Nie zniosę tego, rozumiesz? Jeśli ona umrze, ja też – poczułem zbierające się łzy w moich oczach.

Forfang zdecydował się zostawić mnie sam z Liv na jakiś czas. Sam poszedł do bufetu. Byłem mu wdzięczny za to, bo chciałem spędzić chwilę tylko z nią. Jakie to było beznadziejne. Trzymałem ją za rękę i płakałem jak małe dziecko. Nie czułem sensu w dalszym istnieniu bez niej. Starałem się odpychać negatywne myśli od siebie, ale w ostatnim czasie tylko takie pojawiały się w mojej głowie. Czasami jedynie wspominałem jak spędzaliśmy czas ze sobą.

– Kochanie – odezwałem się po kilku minutach. Mój głos był zachrypnięty. – Znajdziemy ci serduszko i wrócisz. Znów będziesz szczęśliwa. Kocham cię, wiesz? Dzięki tobie się zmieniłem i jestem tu, gdzie jestem. Gdyby nie ty… - łzy spływały po mojej twarzy, a ja ledwo ją widziałem. – Cieszę się, że wpadłaś wtedy na mnie. Wtedy coś we mnie uderzyło, wiesz? Serce biło w szaleńczym tempie, a nogi się pode mną ugięły. Byłaś taka piękna i słodka. W tamtej chwili stwierdziłem, że jestem najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałem. Pamiętasz jak nieporadnie próbowałem cię poderwać? Nie znałem się na tym za bardzo, bo nigdy nie musiałem się wysilać. Przy tobie było inaczej…

– Danny? – podskoczyłem w miejscu, słysząc głos zza pleców. – Dzwonił Kenneth – odwróciłem się i czekałem, aż Forfang dokończy. – Powiedziałem mu o tym co mówił lekarz i powiedział, że musi z tobą porozmawiać.

– O czym? – zapytałem, a szatyn jedynie wzruszył ramionami. – Wpadnę do niego – westchnąłem i podniosłem się. Johann cały czas wpatrywał się w bladą twarz blondynki, a ja nachyliłem się nad nią i pocałowałem jej czoło. – Odwieź mnie do domu.

*

Wszedłem do domu, gdzie zastałem ciszę. Nienawidziłem tego. Chciałem chociaż w rodzinnym gronie na chwilę zapomnieć. Chociaż na moment odpędzić moje myśli od Liv i tego co będzie, jeśli się nie obudzi. Nie powinienem w ogóle tak myśleć. Powinienem mieć nadzieję, że się obudzi i znów będę mógł cieszyć się jej towarzystwem. Nadrobić czas… Nawet kiedy miałem ją przy sobie czasami zachowywałem się jak idiota. Niejednokrotnie ją zraniłem. Na początku nie zauważałem tego, dopiero później dostrzegałem jej cierpienie. Wszystko się zmieniło, kiedy powiedziała mi o chorobie. Wtedy coś we mnie uderzyło. Poczułem się fatalnie. Nie tylko z tym, że Liv była chora, ale też dlatego, że byłem pieprzonym gówniarzem. Musiałem dojrzeć.

Wszedłem do mojego pokoju i usiadłem na skraju łóżka. Twarz ukryłem w dłoniach i ciężko westchnąłem. To wszystko mnie przerastało. Łatwiej byłoby odpuścić, rozpocząć życie na nowo bez Liv, ale… Nie potrafiłbym. Ta drobna blondynka była całym moim życiem, które się właśnie sypało. Nie znosiłem samego siebie, kiedy zaczynałem myśleć o tym jakie będzie moje życie, kiedy już odejdzie.

Nie odejdzie, nie zostawi mnie… 

Przynajmniej chciałem w to wierzyć. Wierzyć w nią, w jej siłę, którą ukazywała na każdym kroku. Była niesamowicie silna. Tak wiele nieszczęścia spotkało ją w życiu, ale nigdy się nie poddawała. Teraz również. Nie poddawała się, walczyła o to, żeby się obudzić, żeby być ze mną. Doskonale wiedziała, że nie było nie bez niej. Te miesiące były straszne. Każdy dzień był koszmarem, w nocy nie mogłem spać, a tabletki uspakajające niszczyły mój organizm. Przez większość czasu chciałem płakać. I robiłem to. Zbyt często.

Kiedy przypomniałem sobie o tym, że miałem iść do Kennetha, zerwałem się na równe nogi i jak najszybciej wyszedłem z domu. Nie miałem pojęcia o co mu chodziło, ale przez całą drogę zastanawiałem się nad tym. W pewnych momentach przechodziło mi przez myśl kilka scenariuszy, ale niektórych starałem nie dopuszczać do siebie. Gangnes mieszkał blisko mnie, więc drogę pokonałem w niecałe dziesięć minut na piechotę. No tak, samochód… Kolejny problem.

– Właź – drzwi, pod którymi spędziłem zaledwie dziesięć sekund otworzyły się, a przede mną ustał kumpel z kadry. Posłusznie wszedłem do środka i od razu spojrzałem na niego pytająco. – Zaraz, moment – powiedział i wskazał na ręcznik zawiązany na biodrach.

Usiadłem na kanapie, a wzrok utkwiłem w oprawionym zdjęciu naszej kadry sprzed sezonu. Tyle się wydarzyło od tamtego czasu, że z wielką chęcią wróciłbym do tamtych chwil. Wtedy jeszcze było dobrze. Czasami Liv zachowywała się inaczej i nie wiedziałem o co jej chodziło, ale było nam dobrze. Nie znałem jeszcze prawdy, ale to chyba były nasze najszczęśliwsze wspomnienia. Właśnie z wtedy. 

– Słuchaj, Tande… - nawet nie spostrzegłem, kiedy obok mnie pojawił się Kenneth. Spojrzałem na niego pytająco. Chciałem wiedzieć o co chodzi i po co chciał tak pilnie ze mną porozmawiać. – Chodzi o Liv.

No oczywiście, że o Liv. Czasem nawet zastanawiałem się czy Gangnes nie czuł czegoś do mojej dziewczyny. Cały czas mówił o niej, a kiedy jeszcze nie była w szpitalu, wciąż rozmawiali ze sobą. Byłem w takich momentach zazdrosny, ale ufałem jej. Kennethowi też ufałem mimo wszystko. Był moim przyjacielem i byłem pewny, że nie wywinąłby mi takiego numeru. Co nie zmieniało faktu, że denerwowało mnie jego mówienie o Liv. 

– Forfang ci mówił o… Tym wszystkim? – zapytałem. Kiwnął głową.

– Właśni o to mi chodzi – powiedział i wziął głęboki oddech. – Chcę jej pomóc.

– Dlaczego?

– Dlaczego chcę pomóc? – spojrzał na mnie jak na największego idiotę. – Serio pytasz? Boże, Daniel. Chcę jej pomóc, bo się z nią przyjaźnię? Bo jest dziewczyną mojego przyjaciela? Bo nie mogę znieść tego wszechobecnego przygnębienia w kadrze? – widocznie się zdenerwował. – Chcesz wiedzieć o co mi chodzi czy nie?

– Chcę – odpowiedziałem i znów spojrzałem na zdjęcie. Starałem się uspokoić, bo ta dziwna wymiana zdań z Gangnesem mnie nie mało zdenerwowała. – O co chodzi? – spytałem i znów spojrzałem na rozmówcę.

– Moja siedemnastoletnia kuzynka umiera – powiedział cicho. – Od dwóch miesięcy oddycha za nią aparatura. Nie ma najmniejszej szansy na to, że wyzdrowieje. Lekarze będą ją odłączać, a… - zawiesił głos. Dopiero wtedy spostrzegłem, że się trząsł. – Jej rodzice… Opowiedziałem im historię Liv i zgodzili się, żeby… Żeby dostała serce Silje.

To co powiedział Kenneth dosłownie ścięło mnie z nóg. Jacyś ludzie chcieli oddać serce swojej córki mojej Liv? Nie zauważyłem nawet momentu, w którym rzuciłem mu się na szyję. Ucieszyłem się jak wariat. Przecież to była szansa dla niej.

Jeśli tylko transplantacja się uda.

Szybko jednak zrozumiałem tragizm tej sytuacji. Ja cieszyłem się, że Liv odzyska odrobinę zdrowia, kiedy Kenneth jak i jego wujostwo przeżywał tragedię. Nie dawał po sobie tego poznać wcześniej, ale teraz, kiedy mi opowiedział o Silje, wiedziałem, że cierpiał. Wróciłem na swoje miejsce.

– Mają tylko jeden warunek – odezwał się po chwili. – Chcą ją zobaczyć, wiedzieć, kto będzie żył z sercem ich córki. Cały dzień spędzają w szpitalu, więc jeśli się zgodzisz…

– Trzeba zapytać Maren, ale ja się zgadzam.

*

Maren się zgodziła. Kiedy tylko opowiedziałem jej o wszystkim zalała się łzami. Powiedziała, że to szansa dla jej małej siostrzyczki. Miała rację. Oboje jednak zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że coś może pójść nie tak. Nie myśleliśmy o tym, bo nie mieliśmy nic do stracenia. Bez nowego serca nie było szans dla Liv. Musieliśmy być dobrej myśli.

– Kiedy tu przyjdą? – blondynka spojrzała na mnie. Oboje oczekiwaliśmy na rodziców siedemnastolatki, która miała oddać swoje serce. Siedziałem przy łóżku, trzymając dłoń Liv, a Maren spacerowała od okna do drzwi. Denerwowała się. – Boże, co jeśli zmienili zdanie?

– Nie zmienili. Uspokój się, bo wydepczesz dziurę w podłodze – wywróciłem oczami, a dwudziestopięciolatka zmroziła mnie wzrokiem.

– Ja w przeciwieństwie do ciebie martwię się o Liv

– Uważasz, że się nie martwię?

– Żartujesz sobie z sytuacji, a nie ma z czego! Dorośnij, Tande, bo możesz stracić ją na dobre – wskazała na łóżko. 

Westchnąłem, ale nic nie odpowiedziałem. Nie miała racji. Już od dawna nie byłem tym samym Danielem. Teraz byłem zupełnie kimś innym. Byłem załamany, skopany przez życie, nerwowy… Nie było minuty, w której nie myślałbym o Liv. Kochałem ją całym sercem i nie zamierzałem tego zmieniać. Była wszystkim co miałem, chociaż w tamtej chwili nie miałem zbyt wiele. Maren oparła się o parapet i też milczała.

Po kilkunastu minutach drzwi do sali się otworzyły i oboje dostrzegliśmy Gangnesa z dwójką dorosłych ludzi. Podniosłem się z miejsca i spojrzałem jak wpatrywali się w Liv. Maren podeszła do łóżka i oczekiwała.

– Biedna dziewczyna – odezwała się kobieta. Miała około czterdziestu lat, brązowe włosy sięgające ramion, a na nosie okulary. – Co się jej stało?

– Liv urodziła się z dziurą w sercu – powiedziała blondynka gładząc z uczuciem siostrę po włosach. – Od wypadku, w którym zginęli nasi rodzice, dziura powiększała się stopniowo. Teraz… Serce już nie nadąża pompować krwi.

Nie wiem jak długo to trwało. Wypytywali Maren o wszystko, a ja denerwowałem się, bo doszło do mnie to, że wcale nie musieli się zgodzić. Zaciskałem nerwowo pięści, kiedy usłyszałem głos mężczyzny.

– Mamy nadzieję, że transplantacja się uda.

Zgodzili się.

--
Witam serdecznie! ;)
No i mamy drugi rozdział, który przyznam Wam się szczerze, bardzo mi się podoba. To naprawdę dziwne, że nie narzekam, ale pisanie tej historii sprawia mi najwięcej radości. Staram się wszystko dopracować i efekty chyba nie są takie złe, prawda?
Bardzo Wam dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem, nawet nie wiecie jak mnie motywujecie do dalszego tworzenia.
Mówiąc o dalszym tworzeniu - w środę pojawi się prolog u Gregora, więc już teraz Was tam zapraszam. Możecie się zapoznać z bohaterami, zaobserwować bloga... :)
No i niecierpliwie czekam na Wasze opinie na temat tego rozdziału.
Tutaj widzimy się za dwa tygodnie! Całuję :*