1: Co jeśli nie jest wystarczająco silna?

Czasami zastanawiałem się, czy kiedykolwiek się obudzi. Minęło przecież tak wiele czasu, a ona wciąż była w śpiączce. Lekarze mówili, że jej stan był stabilny i nie ulegał pogorszeniu od kilku tygodni, ale nie było lepiej, nie budziła się. Gdybym tylko wiedział od początku, może zdołałbym jej pomóc. Może nie doszłoby do tego, że od dwóch miesięcy była w śpiączce. Po drodze do szpitala zajechałem do kwiaciarni, w której zawsze kupowałem kwiaty dla Liv. Uwielbiała tulipany, więc od razu wybrałem bukiet złożony z tych kwiatów. Pod budynkiem szpitala zaparkowałem tam gdzie zwykle. Wyglądało to jakby to było moje miejsce. Nie mogłem nic poradzić na to, że musiałem do niej przychodzić i być przy niej. Chciałem, żeby się obudziła i spojrzała na mnie tymi pięknymi błękitnymi oczami, żeby jej usta wykrzywiły się w uśmiech i, żeby powiedziała, że nigdy nie odejdzie, że nigdy mnie nie zostawi. Drogę na drugie piętro pokonałem szybko, znałem już ją zbyt dobrze. Na korytarzu minąłem kilku pacjentów, którzy na mój widok się uśmiechnęli. Ja nie miałem na to najmniejszej ochoty. Jedyne czego chciałem to znów zobaczyć uśmiech mojej ukochanej. Kiedy chciałem już złapać za klamkę i wejść do środka, drzwi się otworzyła, a przede mną pojawiła się starsza siostra Liv, Maren. Widząc mnie uśmiechnęła się blado.

– Jak z nią? – zapytałem o to, o co pytałem za każdym razem. Stojąca przede mną blondynka o nieco ciemniejszych oczach od swojej siostry, głośno westchnęła. Już znałem odpowiedź.

– Bez zmian – pokręciła głową. – Wciąż liczą na poprawę

– Ja też – szepnąłem i wolną dłonią przejechałem po twarzy. Maren przeniosła wzrok na bukiet kwiatów, który trzymałem.

– Spodobają jej się

Kiedy tylko się pożegnaliśmy, a dwudziestopięciolatka zniknęła za drzwiami oddziału kardiologii, wziąłem głęboki oddech i wszedłem do sali. Ten widok za każdym razem działał na mnie tak samo. Byłem przerażony ilością kabli i w takich momentach, kiedy na nią patrzyłem, zdawałem sobie sprawę jak ta sytuacja była beznadziejna. Leżała tam, pośród tych wszystkich maszyn, moja mała, krucha i delikatna Livka. Opadłem na krzesełko obok łóżka, a kwiaty włożyłem do pustego wazonu. Pod powiekami znów zbierały się te przeklęte łzy. Wyciągnąłem dłoń w jej stronę i złapałem w nią kosmyk jej jasnych włosów. Nigdy nie lubiła, kiedy ktokolwiek bawił się jej włosami, a ja byłem jedyną osobą, której na to pozwalała.

– Hej – szepnąłem i pogładziłem ją po policzku. – Przyniosłem ci kwiaty.

Była wszystkim czego potrzebowałem. Kiedy trafiła do szpitala, zdałem sobie sprawę jak bardzo się o nią bałem. Jak bardzo potrzebowałem jej w życiu codziennym. Doskonale pamiętałem nasze pierwsze spotkanie, pierwszy pocałunek… Wszystko. Nawet nie zauważyłem, kiedy stała się całym moim światem. Dlatego chciałem, żeby na tym to się nie skończyło. Marzyłem o tym, by kiedyś wspominać także oświadczyny, ślub czy narodziny naszego dziecka. Zadziwiało mnie to, że myślałem o niej aż tak poważnie. Przecież kiedyś broniłbym się od tego typu rzeczy rękoma i nogami, a teraz? Miałem nadzieję, że kiedyś, za kilka lat, to stanie się rzeczywistością. Jednak tylko i wyłącznie z Liv. Johann nie raz mi mówił, że chyba oszalałem i mam nierówno pod sufitem. Może coś w tym było, za każdym razem kiedy się nad tym zastanawiałem, dochodziłem do wniosku, że miał rację. Naprawdę oszalałem. Westchnąłem ciężko i nachyliłem się nad nią, a później złożyłem na jej bladym czole pocałunek. Później przeniosłem usta na jej wargi i tam także pozostawiłem po sobie ślad. Były to jedyne usta, które chciałem całować do końca życia.

Byłem bezsilny. Gdybym mógł, zrobiłbym dla niej wszystko. Wszystko, by tylko się obudziła i znów była tą cudowną Liv, którą kochałem. Zacząłem płakać. Ostatnio zdarzało mi się to coraz częściej. Bałem się o nią, cholernie się bałem. Nie chciałem dopuszczać do siebie złych myśli, ale czasami, kiedy siedziałem tak przy niej, trzymałem ją za rękę, nie potrafiłem inaczej. To trwało już tak długo. Nie raz słyszałem, że powinienem zacząć żyć na nowo. Zamknąć poprzedni rozdział i otworzyć nowy. Nie potrafiłbym tak, nie umiałbym zapomnieć o Liv i spotykać się z kimś innym. Poza tym to byłoby bardzo nie uczciwe w stosunku do niej. Zresztą… Żadna inna kobieta nie równała się z nią. Byłem święcie przekonany, że nikt inny nie działałby na mnie tak jak ona. Wystarczyło jej spojrzenie, a ja się topiłem, każdy jej dotyk, sprawiał, że moje serce biło z niewyobrażalną prędkością, a kiedy mnie całowała, świat wirował, nogi odmawiały posłuszeństwa i była tylko ona. Nie, zdecydowanie nie mógłbym być z kimś innym.

– Danny?

Czyjś głos wyrwał mnie z zamyślenia. Szybko wytarłem twarz dłonią i odwróciłem się w stronę drzwi, gdzie zauważyłem Johanna. Patrzył na mnie z współczuciem, chociaż oboje doskonale wiedzieliśmy, że nigdy tak naprawdę się nie dowie, jak się czułem. Westchnąłem i znów spojrzałem na blondynkę.

– Wciąż nic się nie dzieje – powiedziałem po kilku minutach. – A ja z każdą chwilą tracę ją

– Liv jest silna, obudzi się i porządnie cię opieprzy za zarywanie nocy i treningów – nie spostrzegłem, kiedy znalazł się przy łóżku. Patrzył na nią łagodnym wzrokiem. Też za nią tęsknił, zresztą wszyscy za nią tęsknili. Miała w sobie coś takiego, że wystarczyło pięć minut rozmowy z nią i mogła zaprzyjaźnić się z każdym. Maren mówiła, że często przebywali tu chłopacy z kadry, kiedy mnie nie było. Nigdy ich nie widziałem, jedynie raz wpadłem na Stjernena, ale nie miałem wtedy nawet ochoty na rozmowę z nim.

– Co jeśli nie jest wystarczająco silna? – pytanie, które krążyło w mojej głowie od kilku tygodni, wreszcie wyszło z moich ust. – Może powinienem przestać mieć nadzieję – szepnąłem. Forfang spojrzał na mnie jakbym powiedział, że niezjadliwe ciastka Fannemela są moją ulubioną przekąską.

– Nie rób jej tego – pokręcił głową i spojrzał na mnie. – Ona wciąż się trzyma dzięki naszej nadziei. Wróci, ale musisz w to wierzyć.

*

Nikt nie potrafił mnie zrozumieć. Wszyscy mnie wypytywali po co do niej codziennie jeździłem, mówili, że to bez sensu, że powinienem zacząć żyć. Jak miałem żyć bez niej? To ona była całym sensem tego całego świata, była wszystkim i nie mógłbym przestać. Nawet Johann zdawał się nie rozumieć dlaczego to wszystko robiłem, dlaczego wciąż ją odwiedzałem, chociażby po to, żeby złapać jej dłoń. W takich momentach chciałem go zapytać co on by zrobił, gdyby to Celina była na miejscu Liv. Zwykle starałem się jakoś ogarniać i nie zaczynać niepotrzebnej kłótni.

– Cześć, przystojniaku – usłyszałem przy uchu, kiedy razem z Kennethem siedziałem w jakimś klubie w centrum miasta. Ostatnie czego chciałem to, żeby jakaś nawalona laska mnie podrywała. Czuć było od niej alkoholem jak wprost z kieliszka, który stał przede mną. Rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu ratunku, ale zauważyłem, że Gangnes gdzieś zniknął. – Może zabierzesz mnie do domu? – kiedy to usłyszałem, zacząłem się gotować. Z chęcią odepchnąłbym tę napaloną dziwkę, ale byłem zbyt rozpoznawalny, a dookoła roiło się od ludzi, którzy z chęcią wykorzystali to przeciwko mnie.

– Nie – powiedziałem, siląc się na obojętność, ale jak tu być obojętnym? – Odwal się

Po co zgadzałem się na wyjście do klubu? Na dodatek Kenneth gdzieś zniknął.   

– Świnia – powiedziała i już chwilę później szła w stronę kolejnego niczego nieświadomego faceta. Przez moment nawet zastanawiałem się dlaczego zostałem nazwany świnią, ale najważniejsze było to, że odeszła i znów zostałem sam.

– Co jest? – obok mnie opadł Kenneth, który wyglądał jak wypompowany z energii. Spojrzałem na niego i od razu, uniósł dłonie w geście obronnym. – Miałeś odpocząć od tej sprawy z Liv.

– Nie umiem od tego odpocząć

Tak, byłem marudny. Jeszcze bardziej niż normalnie, ale co miałem poradzić na to, że absolutnie nic nie mogło sprawić, że chociaż na moment bym zapomniał. Nawet na belce startowej nie potrafiłem odrzucić tych myśli. Zdawałem sobie sprawę, że denerwowałem wszystkich dookoła, ale nie potrafiłem się inaczej zachowywać. Mój cały świat był w szpitalnej sali, który, powoli, z każdą sekundą traciłem.

– Wiesz, że my, cała drużyna, jesteśmy z tobą? Możesz na nas liczyć – poczułem jak Gangnes klepie mnie po ramieniu. – Nie ważne o co chodzi. Może i czasami zachowujemy się jak gówniarze, ale…

– Wiem, Kenny, wiem – przerwałem mu. – Jedyne czego potrzebuję to tego, żeby się obudziła. Z resztą sobie poradzimy.

– Pamiętasz jak Hauer was przyłapał? – zapytał, a ja na samo wspomnienie się zaśmiałem. Nikt nie potrafił tak wyczuć czasu jak Joachim. Liv była kompletnie zawstydzona, tym bardziej, że zdążyłem zdjąć z niej sukienkę.

– Czy jest ktoś kogo on nie przyłapał? – wywróciłem oczami.

– Fannemel

– Tylko dlatego, że nie ma dziewczyny. Gdyby kogoś miał, mógłbym się założyć, że i im złożyłby niespodziewaną wizytę – wziąłem do ręki kieliszek. – Potrzebowałby pewnie cukru – zaraz po wypowiedzeniu słów, wypiłem zawartość. Nie potrzebowałem tego, bo nawet alkohol nie mógł zagłuszyć myśli o Liv.

– Byłem dziś u Liv – po kilku minutach odezwał się Kenneth. Spojrzałem na niego i oczekiwałem na resztę. – Znów będą jej robić transfuzję, dałem jej swoją krew.

*

Dzień po imprezowaniu (o ile można to było tak nazwać) z Kennethem, miałem spotkać się z Maren. Nie chciałem przychodzić do jej mieszkania, bo wspomnienia spędzonych tam chwil z Liv, były zbyt silne. Postawiliśmy więc na szpital. To właśnie tam oboje spędzaliśmy większość naszego czasu. Zwykle jednak mijaliśmy się lub siedzieliśmy w ciszy. Teraz mieliśmy rozmawiać. Sam to zaproponowałem, bo doskonale wiedziałem, że wiedziała więcej o stanie siostry. Chciałem chociaż w pewnym stopniu mieć pojęcie co się działo z moją ukochaną. Lekarze mi nic nie mówili. Nie byłem z rodziny, więc wszelkie informacje na temat zdrowia Liv musiałem wyciągać od jej siostry.

Liv nie miała więcej rodziny. Kiedy tylko się o tym dowiedziałem i widziałem jak wiele ją kosztowało opowiedzenie mi o wszystkim, zrozumiałem, że byłem szczęściarzem. Ja miałem rodzinę, chociaż wciąż na nią narzekałem. Zadałem sobie wtedy pytanie, co bym czuł gdyby ich zabrakło. Co bym czuł? Nie umiałem sobie wyobrazić tego, że mogłoby ich nie być. Wspierali mnie i, mimo że czasami wtrącali się w moje sprawy, byli najważniejsi. W ogóle wydawało mi się, że w pewnym stopniu dojrzałem przy niej. Spojrzałem na wiele spraw inaczej i zrozumiałem to czego nie rozumiałem wcześniej. Czasami nadal zachowywałem się jak gówniarz, ale na poważne sprawy patrzyłem tak jak należało.

Kiedy miałem jechać do szpitala, jak na złość, mój samochód padł. Myślałem, że uderzę moją głupią głową w coś twardego. Zdenerwowany wyciągnąłem telefon i wybrałem numer do Johanna, ale nie odbierał. Spróbowałem jeszcze raz. I kolejny. Dopiero za trzecim razem odebrał.

– Potrzebuję cię – westchnąłem. – Zawieź mnie do szpitala

– Ale, że teraz? – jęknął niezadowolony.

– Tak, teraz. Tylko pośpiesz się – powiedziałem i się rozłączyłem. Wiedziałem, że się zgodzi. Nawet nie musiał nic mówić. Kiedy na niego czekałem, myślałem, że z tych nerwów zemdleję. Z każdą mijającą minutą, coraz bardziej wyzywałem i samochód i Forfanga. Kiedy wreszcie się pojawił, wsiadłem do jego auta na fotel pasażera. Spojrzałem na niego i parsknąłem śmiechem. Teraz wiedziałem, dlaczego tak długo mu zeszło i czemu nie kwapił się do odebrania dzwoniącego telefonu. Spojrzał na mnie pytająco, ale się nie odezwał.

– Nie chciałem wam przeszkadzać – odezwałem się po chwili.

– Nie przeszkodziłeś – odrzekł i zacisnął mocniej dłonie na kierownicy.

– Koszulkę masz nałożoną na lewą stronę – wywróciłem oczami. Mógł chociaż zapiąć kurtkę, to bym nie zauważył.   

Nie odpowiedział, jedynie spojrzał na wystający kawałek materiału i uśmiechnął się pod nosem. Odwróciłem głowę w stronę bocznej szyby i wyjrzałem przez nią. Mijaliśmy kolejne ulice, zbliżając się tym samym do celu. Znów zacząłem myśleć o blondynce, która właśnie leżała podłączona do różnych maszyn w sali szpitalnej, w której ostatnimi czasy spędzałem więcej czasu niż w domu. Johann nawet próbował nawiązać ze mną jakąś rozmowę, ale musiał zauważyć, że nie byłem w nastroju, bo odpuścił. W pewnym momencie usłyszałem ulubioną piosenkę Liv, którą ustawiłem sobie na dzwonek. Wszystko mi o niej przypominało i chociaż cierpiałem z tego powodu, dawało mi to zarówno siłę do walczenia o nią dalej. Wyciągnąłem komórkę i zerknąłem na ekran. Nieznany numer. Chociaż, gdy tak na niego patrzę, to go kojarzę. Nie mogę sobie jednak przypomnieć skąd. Jakiś głos w głowie podpowiadał mi, że to może mieć związek z moją Livką. Przejechałem palcem po ekranie i przystawiłem urządzenie do ucha.

– Halo? – odezwałem się dopiero po chwili, a mój głos był nienaturalnie zachrypnięty. W głębi strasznie się bałem, nie wiedząc dlaczego.

– Tu Maren – odezwał się miły głos. Teraz wiedziałem skąd kojarzyłem ten numer. Siostra mojej dziewczyny kilka razy już do mnie dzwoniła, ale ja wciąż nie zapisałem jej w kontaktach.

– Zaraz będę, samochód mi się zepsuł. Johann mnie podwozi – powiedziałem nim zdążyła coś powiedzieć.

– W porządku, ale… – urwała, a w mojej głowie pojawiły się dziesiątki złych myśli. Wszystkie dotyczyły jednej osoby.

– Coś się stało z Liv? – zapytałem przerażony, a Forfang, który niechcący przysłuchiwał się rozmowie, gwałtownie zahamował. Obawiałem się najgorszego.

--
Witajcie!
Wreszcie, po miesiącu, przychodzę z pierwszym rozdziałem. Powiem Wam, że jestem nawet zadowolona. Wszystko wyszło tak jak miało, więc nie mam powodu do narzekań.
Jestem ciekawa Waszych opinii :)
Rozdziały tu będą się pojawiały co dwa tygodnie.
Aaaa, no tak. Nie, nie zapomniałam o Was (jak mogłabym?). Narobiłam sobie strasznych zaległości, ale ostatnie dni to istne szaleństwo (urodziny, przygotowania do świąt...). Większość Waszych rozdziałów jest już przeczytana, ale jeszcze nie skomentowana. Obiecuję, że po świętach (może nawet wcześniej jak się uda :)) pojawię się z komentarzem u każdej z Was.
To tyle ode mnie. Do następnego!
Pozdrawiam i życzę Wesołego Alleluja! :)