0: A teraz?

Chciałem szczęścia. Wyszukiwałem go w każdym zakamarku wielkiego świata. Pragnąłem cieszyć się z małych rzeczy. Marzyłem, by odnaleźć prawdziwą miłość. Gorącą i namiętną, nie szukającą zysku, ale spełnienia. Uśmiechnąłem się pod nosem, przymykając powieki i delikatnie odchyliłem głowę w tył. Byłem szczęściarzem, bo przecież odnalazłem taką właśnie miłość. Znalazłem kogoś, kto kochał. Wspierał. Kogoś, kto sprawiał, że zapominałem o troskach i odpływałem w świat niewiedzy. Komu wystarczało jedno moje spojrzenie. Ktoś, kto przytakiwał, gdy zwymyślałem na trenera i upomniał mnie, gdy krzyczałem na Bogu ducha winne dziecko. Kto był przy mnie mimo choroby, klęsk. Pomimo wszystkich wad. Ktoś, kto zaledwie jednym spojrzeniem potrafił wywołać dreszcz na mojej skórze. Ktoś kto potrafił wznieść mnie na wyżyny rozkoszy… Marzyłem o kimś takim. A teraz?

Teraz siedziałem pod szpitalem, całkiem sam. Zresztą nie była to nowość. Od prawie miesiąca, a może i dłużej robiłem to niemal codziennie. Miałem wrażenie, że okrutny czas zatrzymał się dla mnie i nie orientowałem się nawet ile czasu minęło… Nie byłem w stanie się ruszyć. Nie potrafiłem się podnieść i żyć dalej, bo nie chciałem tak żyć.

Pod powiekami poczułem łzy. Zacisnąłem usta w wąską linijkę, a zmarznięte dłonie w pięści. Siedziałem w ciszy i płakałem. Jak miałem dalej istnieć, skoro Ona wciąż tu była? Jakim cudem mogłem się cieszyć, skoro Ona… Była moim szczęściem. Była nadzieją, opoką, murem chroniącym mnie przed całym złem tego świata. Pamiętałem jak odganiałem od niej złe sny. Pamiętałem jak łapałem ją za rękę. Wiedziałem, że coś było nie tak, ale nie naciskałem. Dawałem jej czas, cholernie dużo czasu. Była wszystkim czego potrzebowałem. Była? Prychnąłem. Nadal jest.

W końcu dałem za wygraną. Westchnąłem ciężko, otarłem oczy rękawem i pociągnąłem nosem. Wstałem z ławki. Trząsłem się z zimna. A może z wyczerpania? Wszedłem ociężale na drugie piętro szpitala i bez problemu odnalazłem salę, w której od wielu dni toczyło się moje życie. Usiadłem na krzesełku obok łóżka i ze smutnym uśmiechem złapałem Jej ciepłą, nieruchomą rękę w obie swoje, skostniałe i czerwone z zimna. Oparłem łokcie na udach i pochyliłem się lekko, całując delikatnie wierzch Jej dłoni. Gdyby mogła, właśnie zaczęłaby na mnie krzyczeć za to, że znów zmarzłem. Objęłaby mnie, obrażona niczym dziecko, nie pozwalając uciec dopóki nie odzyskałbym normalnej temperatury ciała.

Po policzkach znowu spływały mi łzy. Nie miałem już siły.

--

Witajcie! Miałam wystartować dopiero po zakończeniu sezonu, ale ten prolog tak za mną chodził i prosił, żebym go udostępniła. Nie mogłam odmówić!
Mam nadzieję, że spodoba Wam się u mnie chociaż odrobinkę i zostaniecie ze mną na dłużej.
Pierwszy rozdział jednak dodam w pierwotnym terminie rozpoczęcia tej historii (czyli za miesiąc).
Zostaniecie? (:
PS Jeśli chcecie być informowane o nowościach, zachęcam do zgłoszenia się w zakładce 'Informowani'.